Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je moet wel erg in je muziek kunnen opgaan wanneer je in bijna drie jaar tijd, met evenveel producers in evenveel steden een plaat als Superamerican kan opnemen. Het plaatje is dan ook een samenraapsel geworden van verschillende ideeën. Toch is er overduidelijk een samenbindende factor aanwezig.
Deze factor heet vunzige oncompromisloze gekkigheid. Maar wel eentje die men inzet voor een goed doel. Superamerican (de derde plaat van de band uit Pittsburg) is namelijk een erg onderhoudend plaatje geworden. De plaat slingert als een dronkeman tussen fucked up blues, Britse postpunk, hillbilly hip-hop, piepknars lo-fi en slepende doom. Alsof Black Sabbath aan de haal is gegaan met Tom Waits en The Butthole Surfers. Horen is geloven. Horen is voelen. Horen is genieten.
Leidraad is de gekte van vaste waarde T Glitter. Hij klinkt alsof hij zojuist een mengsel van whisky, afgewerkte olie en schuurpapier heeft weggewerkt. Maar van demonische gekrijs waarin hij het achterste van zijn amandelen laat zien, schakelt hij net zo makkelijk over op lieflijk gefluister. De nummers '1974' en 'A New Hope' lijken dan ook in eerste instantie mijlenver uit elkaar te liggen. Toch passen ze beide uiteindelijk prima in de gehele context van het album.
Superamerican is als een sterke bak koffie op een nuchtere maag, inclusief maagzweer. Rauw, nietsontziend en je hebt er de hele dag last van. Maar voor vele mensen een ritueel waar ze de dag mee moeten beginnen. Zo vies dat het weer lekker wordt. Om van mijn trillende handen af te komen is Superamerican verplichte kots... ehh: kost.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dirty-faces/superamerican/11229/
Meer Dirty Faces op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dirty-faces
Deel dit artikel: