Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
En daar is dan de vierde plaat van Disappears in drie jaar tijd. De venijnig dreinende noiserockmachine uit Chicago houdt de vaart erin met Era, dat weliswaar niet meer dan zeven nummers telt, maar zeker niet als tussendoortje kan worden afgedaan. Daarvoor is de muzikale keuze die het op de plaat maakt veel te interessant. Meer dan ooit kiest het viertal voor het neerleggen van unheimische sferen in beeldende, afgepelde composities en maakt het daarmee een ideale soundtrack voor een nachtelijke spookrit door de krochten van een metropool.
Weg zijn de melodieën van voorganger Pre Language en ze maken plaats voor minimalistische en vooral repetitieve doemnummers. Deze klinken soms wat schetsmatig en stuurloos, maar vergis je niet: het lijkt een bewuste keuze van Disappears om je met behulp van muzikale hypnose mee te nemen naar een duistere onderwereld vol drugs, geweld, seks en de dood. De band klonk nog nooit zo dreinend en tegelijkertijd effectief.
Het magistrale hoogtepunt van deze donkere sfeertekening is het bijna tien minuten durende 'Ultra'. Brian Case prevelt emotieloos en alsof hij in huishoudfolie verpakt is langdurig dezelfde woorden, terwijl dreigende gitaarhooks machinaal voort hakken. Alleen hoogst noodzakelijke drumklappen versterken de onderhuidse sfeer. Disappears klinkt hier op zijn meest claustrofobisch en daarmee op zijn best. 'Elite Typical' is net zo'n juweeltje, alleen dan met iets minder suspense.
In afsluiter 'New House' doet de groep er zelfs nog een schepje bovenop en is de spanning helemaal om te snijden wanneer Case zich laat verleiden tot klagerige zang, daarbij ondersteund door vuilnisbakkendrums, drijfzandgitaren en modderige baslijnen. In de rest van de nummers verheft Disappears het weglaten eveneens tot kunst, maar schurkt het veel meer tegen popnummers aan. De geest van The Fall en de zang van Ikara Colts Paul Resende zijn daarin wederom niet ver weg, maar ze staan dit keer volledig in dienst van het scheppen van grootstedelijke sferen die niet altijd even prettig zijn. Disappears voegt opnieuw een indrukwekkend hoofdstuk toe aan een toch al prachtig oeuvre.
http://www.kindamuzik.net/recensie/disappears/era-9579/24276/
Meer Disappears op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/disappears
Deel dit artikel: