Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De geschiedenis heeft de Dixie Chicks gelijk gegeven. In 2003 leek de openlijke kritiek op het Irak-beleid van de Amerikaanse president George W. Bush de groep duur te staan te komen. Het countrytrio werd geweerd door veel radiostations en het leek het beste om toch maar excuses aan te bieden.
Inmiddels wordt kritiek op Bush in Amerika niet meer gezien als landverraad. Bovendien heeft de enorme media-aandacht die de opmerkingen van Natalie Maines kregen, de band goed voor het voetlicht gebracht. De Dixie Chicks zijn tegenwoordig de best verkopende vrouwelijke band ter wereld.
Fier kunnen de Dixie Chicks op de eerste single van Taking the Long Way dan ook zingen: “I’m not ready to back down / I’m still mad as hell.” Daarmee verwijst ‘Not Ready to Make Nice’ nadrukkelijk naar de affaire, hoewel het liedje genoeg universele zeggingskracht heeft en even goed over een stukgelopen relatie zou kunnen gaan.
Het paradoxale aan Taking the Long Way is dat in veel liedjes de eigengereidheid van de bandleden tekstueel wordt benadrukt, terwijl muzikaal juist het midden wordt gezocht. Op het vorige album Home klonk de groep zonder drummer nog nadrukkelijk country; in het openingsnummer ‘The Long Way Around’ zijn de Dixie Chicks niet meer van Fleetwood Mac te onderscheiden.
De transformatie komt voor een deel op het conto van producer Rick Rubin. Hij bracht drummer Chad Smith van de Red Hot Chili Peppers mee en maakte van de Dixie Chicks een popact. Onder andere Sheryl Crow, Pete Yorn en Gary Louris van The Jayhawks hielpen het trio bij het schrijven van de liedjes. Bovendien sturen gelouwerde muzikanten als Bonnie Raitt, John Mayer, Keb´ Mo´, en Benmont Tench en Mike Campbell - beiden van Tom Petty’s Heartbreakers - het geheel naar het veilige midden van de weg.
De snik in de stem van Natalie Maines is gebleven en nog af en toe is een banjo, viool, mandoline of pedal steel te horen. Toch is het album veel van hetzelfde, op enkele welkome onderbrekingen na, als het als een trein doordenderende ‘Lubbock or Leave it’ en de rhythm & blues van het sluitstuk ‘I Hope’. Dan gaat die met maximale emotie gezongen stem van Maines wel erg in je oor tetteren. Bovendien is de plaat met veertien nummers in ruim 66 minuten natuurlijk veel te lang.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dixie-chicks/taking-the-long-way/13136/
Meer Dixie Chicks op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dixie-chicks
Deel dit artikel: