Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kijk, dat zien we nou graag: binnen anderhalf jaar met een volgend album op te proppen komen. Tenminste, als de kwaliteit door de kwantiteit niet in het gedrang komt. Do Make Say Think, Toronto's finest, bracht vorig jaar het werkelijk sublieme & Yet & Yet uit, een album vol ingetogen postrock-pracht, vol referenties naar jazz en dub en zonder ook maar een keer te knipogen naar geijkte namen als Tortoise en Mogwai. Het zeven-koppige Canadese collectief koppelde compositorische groei aan een sterk gevoel voor finesse en details. En nu, nauwelijks 18 maanden later is er al een opvolger.
Winter Hymn Country Hymn Secret Hymn is, om een lang verhaal kort te maken, niet de plaat die zijn voorganger doet vergeten. Opener 'Fredericia' wilt ons nog een ander verhaal vertellen: een zeer afwisselend nummer vol avontuurlijke wendingen, crescendo's en decrescendo's die elkaar op onverwachte wijze opvolgen, en vooral adembenemende melodielijnen. Opvallend is de toepassing van hard-zacht dynamieken die hier veel sterker zijn vertegenwoordigd dan op het eerdere DMST werk. Een nummer als 'Auberge le Mouton Noir' is al net zo schaamteloos afwisselend, en wordt gespeeld met een intensiteit dat je er bijna eng van wordt. Helaas komt er daarna een soort van kentering.
Op 'Outer Inner & Secret' is er voor het eerst in de DMST historie sprake van een zekere futloosheid. Het nummer wil maar niet op gang komen, blijft zich moeizaam voortslepen, de aandacht verslapt, en als pas na dik vijf minuten enige pit wordt getoond ben je met je gedachten eigenlijk al te ver weg om nog compleet gegrepen te kunnen worden. Het tweede gedeelte van het lange nummer lijkt sowieso wat te gekunsteld aan het eerste te zijn geplakt: het thema heeft helemaal niets van doen met het voorgaande.
Een flinke misser dus, maar gelukkig zet die ongelukkige kentering niet door. Winter Hymn Country Hymn Secret Hymn is een soort van een conceptplaat in vorm; de negen songs vormen een drieluik dat is verdeeld over drie plaatkanten. Zes reguliere nummers worden afgewisseld met dromerige tussenstukjes, en juist die interludes maken dat de plaat weer op het rechte pad komt. '107 Reasons Why' is een melancholiek miniatuurtje en zorgt ervoor dat de wat verveelde stemming met zachte hand maar wel zorgvuldig wordt weggenomen. En als de bijna-jazzrock van 'Ontario Plates' een superieure wisselwerking tussen de twee drummers en de blazers laat zien, en 'Horns of a Rabbit' binnen vier minuten een veelvoud aan heerlijke climaxen laat volgen, is de strijd gestreden, en laat het album toch een heerlijke nasmaak achter, zeker als afsluiter 'Hooray! Hooray! Hooray' onverwacht hoopvol en positief eindigt. Daarmee is Winter Hymn Country Hymn Secret Hymn dus helaas niet een plaat die het hoge niveau van de voorganger kan evenaren, maar dan nog blijft het album van een bijzondere schoonheid.
http://www.kindamuzik.net/recensie/do-make-say-think/winter-hymn-country-hymn-secret-hymn/4398/
Meer Do Make Say Think op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/do-make-say-think
Deel dit artikel: