Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Natuurlijk kon, eh… kan Dog Eat Dog best een aardig potje spelen. Zijn ooit revolutionaire mix van hardcore en rap met een toetertje zorgt gegarandeerd voor een feestje en is aanstekelijker dan dat deuntje van de vuilnisauto voor chemisch afval. Je brult nummers als ‘Pull My Finger’, ‘Who’s The King’ en natuurlijk ‘No Fronts’ zo weer van voor tot achter mee, ook al heb je ze acht jaar lang niet meer gehoord. En je stuitert door de kamer.
Maar het is niet Dog Eat Dog die deze dvd zo boeiend maakt. Meer dan een gortdroge registratie van het concert op Dynamo 1995 is het niet. Het is Dynamo die het doet. Het is de nostalgie, soms zelfs weemoed die zich van je meester maakt als je die honderdduizend man allemaal tegelijk op en neer ziet springen. Zonder uitzondering. Magistraal gezicht. Geen barriers, geen crowdsurf-verbod. Je voelt weer de handen onder je als naar voren crowdsurft en je breekt weer bijna je nek als je even later twee meter lager op een homp modderig stro lazert. Je ruikt weer die stinkende zweetshirts en de lange haren die anderen in je gezicht headbangen.
Ook Dog Eat Dog ziet dat dit een unieke gebeurtenis is: zanger/hockeykapsel John Connor pakt zijn surfplank en duikt de massa in. Het hele podium staat vol met mensen, brandslangen spuiten tevergeefs het publiek koel. Eén gigantische chaos.
Deze dvd is een ode aan het festivalgevoel van tien jaar geleden, met Dynamo als absolute vertegenwoordiger van dat gevoel. Zo is het niet meer en zo wordt het nooit meer. Zucht. Mijn god, wat word ik een sentimentele ouwe lul…
http://www.kindamuzik.net/recensie/dog-eat-dog/live-at-dynamo/10013/
Meer Dog Eat Dog op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dog-eat-dog
Deel dit artikel: