Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Godverdomme! Dogson krijgt het voor elkaar om de tijd in één keer terug te draaien naar 1980. Dé hoogtijdagen van de NWOBHM. U weet wel, die vergeten stroming in de hardrock die zo bepalend was voor de ontwikkeling van de Amerikaanse heavy-, speed- en thrashmetal. De muziek waar de jongens van Metallica naar luisterden toen ze nog nergens alcohol konden kopen. Bij de tijd is het viertal uit Vlaardingen dan ook helemaal niet. Laten we hopen dat ze dat ook nooit worden. Want Scatterbrain is ondanks de vele opmerkingen gewoon een prachtige hardrockplaat.
Het Engels van Jeanet mag dan niet altijd even goed, de ritmes zo origineel als een Opel Manta met voorspoiler en de productie aardig rommelig zijn, het past allemaal perfect. Dogson maakt een aanstekelijke mengeling van punk en hardrock. En daarbij hoort nu eenmaal niet alles perfect te zijn. Eerder het tegenovergestelde, juist dat maakt deze plaat zo leuk. Oké, Scatterbrain kent een aantal fikse blunders. Zo is de zang op het trage 'Spring' werkelijk niet om aan te horen, is 'Blue' middelmatig en is 'Nuts' een veel te gemakkelijke vuller. Maar wanneer het tempo hoog ligt, de rifjes eenvoudig mee zijn te neuriën en zangeres Jeanet zich in je brein rond haar microfoon standaard vouwt is Dogson op z'n best.
Ogen dicht dus en de volumeknop op 10, want vooral opener 'Hire', het met veel tempowisselingen begiftigde 'Friends' (zonder meer het beste nummer) en afsluiter 'No Means No' bewijzen dat Dogson de Nederlandse leiders worden van de kersverse NWOBHM-hype. Wanneer komt die tweede plaat?
http://www.kindamuzik.net/recensie/dogson/scatterbrain/3975/
Meer Dogson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dogson
Deel dit artikel: