Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waarom zijn er in Engeland zoveel lelijke vrouwen? Omdat de Vikingen de mooiste exemplaren hebben ontvoerd naar Scandinavië. En waarom weten Australische bands zoveel harder en vuiler te rocken dan hun Engelse broertjes? Omdat Engeland zijn delinquenten jarenlang verbande naar Down Under. Terwijl Engeland zich opmaakt voor de zoveelse MySpace-hyp, rocken deze bands in Australië stug door. Hartstikke leuk, want recentelijk leverde dat bandjes als 72Blues, Wolfmother en Dr Invisiablo op.
In tegenstelling tot de andere voorbeelden haalt het laatste trio de mosterd uit een minder ver verleden. De band hangt de wat vrijere muzikale ideeën aan van bands als NoMeansNo, Quicksand en Clutch. Hierdoor is de band niet alleen eenzaam in Australië, maar wordt het ook een uitstervend ras in de complete muziekwereld. Want waar hoor je nog zo’n frisse hardcoreriffs vermengt met jazzy uitstapjes?
Maar naast de staccato riffs, het swingend drumwerk en dubbelstemmige kwaadheid, de ingrediënten voor zulk kunstzinnig gerock, weet de band ook lekker vuig te rocken (‘Teratoma’ en ‘Cuban Heels’) én pakkend uit de hoek te komen (‘Crack it Open’ en ‘For Those Who Sit’). De kracht van het drietal is hierbij dat de muziek nooit vergezocht klinkt. Dr Invisiablo zoekt de grenzen van de hardcore op, maar verliest de luisteraar daarbij niet uit het oog. Vermoeiend wordt The Solipsist nooit.
Wanneer de opa’s van NoMeansNo uiteindelijk de handdoek in de ring gaan gooien (wat aangaande het nieuwe album nog wel even gaat duren) kunnen ze in ieder geval gerust zijn. Dr Invisiablo is er om hem op te pakken, hem op te rollen en ermee tegen je kont aan te petsen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dr-invisiablo/the-solipsist/14357/
Meer Dr Invisiablo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dr-invisiablo
Deel dit artikel: