Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Twee Stu Bru-coryfeeën die ik sinds jaar en dag stevig aan de borst druk (en dat zal blijven doen) zijn Ayco Duyster en Eppo Janssen. Zes jaar lang al vormen ze op zondagavond een onafscheidelijk tweeluik (als respectievelijk presentator en samensteller) in het onvolprezen ‘Duyster’. In 2005 dichtte het programma de kloof met de luisteraar middels het opzetten van een sprankelend verjaardagsfeest (met Low) in de AB en het uitbrengen van een eerste ‘Duyster’-compilatie. Wie vandaag de platenboer opzoekt, treft er sinds kort ook nummer twee aan.
Duyster. II herbergt achtentwintig songs voor de fijnproevers, netjes verdeeld over twee cd’s, de één met onweerstaanbare classics, de ander met exclusief sessiemateriaal. En of het smullen geblazen is! Het uitstekend gestoffeerde en prima opgebouwde eerste schijfje zet onvervalste lievelingen (onder meer Sebadoh, Calexico, Arab Strap, Rachel’s, Sigur Rós en Múm) keurig naast onbetwiste revelaties (Aerogramme, 65 Days of Static) of zelfs ronduit obscure dingen (The Jim Yoshii Pile-Up). Er is ook werk van eigen bodem: na eerder de Portables mogen dit keer Orange Black (het knappe (‘We’ve Lost) Gravity) de driekleur hoog houden. Een song als ‘The Passage’ (van het Zweedse Logh) typeert dan weer de eigenzinnigheid en de onbetwistbaar eclectische smaak van de makers.
‘Duyster’ staat echter ook voor onbeschroomde melancholie en in die categorie zijn het The Frames (het hartverscheurend mooie ‘What Happens When The Hart Just Stops’) die de getormenteerde ziel met botte bijl te lijf gaan.
Nog legendarischer en indringender zijn inmiddels de befaamde ‘Duyster’-sessies. Vaak zijn één gitaar, een zoetgevooisde stem en wat rafelige percussie voldoende om de luisteraar op zondagavond in een verstikkende wurggreep te houden. Voorbeelden zat: Hanne Hukkelberg (‘Cast Anchor’), José Gonzalez (‘Crosses’), Laura Veirs (‘Spelunking’) of Great Lake Swimmers (‘Moving Pictures, Silent Films’). Verder andere fraaie klanktapijten van Brokeback (zijproject van Tortoise-bassist Douglas McCombs), The Black Heart Procession, Gravenhurst en het Magnolia Electric Co. van Jason Molina. Amper te overschatten zijn ook de bijdragen van eigen volk als Tomàn (‘Manta’) en At The Close of Every Day (‘September Grass’), misschien wel het allerbeste geheim van boven de Moerdijk.
De bekende ‘Duyster’-tag line “rustig maar ongedurig” liegt er niet om en houdt ook nu weer alle boze geesten en demonen vastberaden buiten de deur. Wat ziet het universum er toch oogverblindend mooi uit door de bril van Ayco en Eppo.
http://www.kindamuzik.net/recensie/duyster/duyter-ii/13269/
Meer Duyster op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/duyster
Deel dit artikel: