Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sian Ahearn en Ben Crook maakten tot vorig jaar deel uit van Sian Alice Group, een band die boeiende, breed georkestreerde elfjespostrock maakte. Na de opheffing van die groep gingen ze verder als Eaux. Een mysterieuze sfeer weet het Britse duo nog steeds te scheppen, maar nu met een voorliefde voor house en wave, zo blijkt uit het prima Plastics.
In negen even gloedvolle als soms dansbare composities klinken ze zowel modern (The Knife, Femme en Fourrure) als enigszins gedateerd ('Our Darkness' van wavekoningin Anne Clark zweeft boven zowat elk nummer). Ahearn draagt de songs, met haar tegen klassiek aan schurkende sprookjeszang. Gevarieerde beats, analoge synthtonen en soms een shoegazegitaar maken het af. De combinatie zang en instrumenten werkt uitstekend, op een lichtmelancholieke manier.
Het gaat Eaux niet om het toewerken naar een climax, maar om het zorgvuldig opbouwen van een compositie, en dat lukt het drietal uitstekend. Het sterke punt is dat de dansbare tracks vrijwel allemaal een repetitieve trigger hebben die je tot terugluisteren uitnodigt, zoals een zang-, synth- of baslijn. De muziek neemt op die manier langzaam bezit van je, zoals de band dit jaar op het festival Best Kept Secret al op een boeiende manier aantoonde. Tijdens de laatste drie etherische nummers is het minder dansen geblazen, zodat de aandacht toch enigszins verslapt. Het neemt niet weg dat Eaux een hele fijne plaat voor dromers heeft gemaakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eaux/plastics/25388/
Meer Eaux op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eaux
Deel dit artikel: