Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
‘Life’s What You Make It’ zong Mark Hollis ooit tegen beter weten in. Een citaat dat niet meteen van toepassing is op Mark Oliver Everett, alias E van Eels. Zijn eerste tweeënveertig levensjaren werden getekend door ramp- en tegenspoed waarbij hij zowat zijn ganse familie inschoot. De bewering dat een artiest moet lijden voor de kunst wordt hier dan misschien bruusk uit de context gerukt, de gelouterde E schenkt ons met het uitgepuurde Blinking Lights and Other Revelations wél zijn ultieme pièce de résistance.
De release van de zesde Eels-plaat ging aanvankelijk nochtans gepaard met de nodige scepsis. Zaten we immers wel te wachten op een conceptuele dubbel-cd met drieëndertig(!) autobiografische liedjes, neergeschreven door een getroubleerde ziel die de zelfkant van het leven als opperste goed beschouwt? Moesten we E nu verdenken van misplaatste arrogantie, gezond opportunisme of hem doodeenvoudig ingenieuze genialiteit toedichten? Wij opteren resoluut voor dat laatste, want met Blinking Lights and Other Revelations veegt de man alle wanklanken onder tafel en wordt alles wat hij sinds Beautiful Freak op plaat zette resoluut overtroffen.
Afgezien van de ludieke interludia, blijft het immers vruchteloos zoeken naar minpunten. Niet één song klinkt overbodig, krampachtig of pathetisch. Integendeel, meester-kunstenaar E bezingt het leven zoals het is, gezien door een gitzwarte bril, nu en dan opgesmukt met een sierlijk roze tierlantijntje. Van triviale dingen als ongedwongen puberliefde (‘In the Yard, behind the Church’) en het gadeslaan van voorbijrazende vliegtuigen (‘Blinking Lights for Me’) tot de existentiele overpeinzingen in ‘Son of a Bitch’ (over de haat-liefdeverhouding met zijn moeder) en ‘Things the Grandchildren Should Know’ (waarin E op pakkende wijze een hand uitsteekt naar zijn overleden vader).
Zoals steeds het geval bij de singer-songwriter van Eels schuilt er in onverwachte hoeken echter een depressie, getuige hartverscheurende epistels als ‘Suicide Life’ ("I’m so tired of living the suicide life / That ain’t no reason to live"), het pijnlijk waarheidsgetrouwe ‘I’m Going to Stop Pretending That I Didn’t Break Your Heart’ ("I didn’t mean to hurt you / I didn’t know what I was doing / But I know what I have done") of het tragische ‘Last Time We Spoke’. Maar E is gelukkig de eerste om zijn eigen leed te relativeren (in ‘Losing Streak’ beschimpt hij zichzelf als ‘a creep’) en uit de kleinste vezels moed en hoop te putten. 'Hey Man (Now You’re Really Living)' is zelfs ongemeen grappig en de titels van de interludia zijn rake vondsten. Bovendien strijkt ook Bobby Jr. – de hond van E – de nodige credits op en een gelijkaardig beestachtig geluid horen we in ‘Going Fetal’, al is het gekrijs daar afkomstig van ene (verstokte Eels-fan) Tom Waits.
E heeft in totaal zeven jaar aan Blinking Lights and Other Revelations gesleuteld, dus lijkt het niet meer dan logisch dat er van zowat alle Eels-platen (van Elektro-Shock Blues tot Shootenanny!) flarden doorschemeren. ‘Dust of Ages’ en ‘If You See Natalie’ baden in een ondiep meer van melancholie, in ‘Old Shit/New Shit’ is de rocker E aan het woord en het luchtige ‘Lick Your Boots’ (courtesy of Peter Buck) of ‘Trouble with Dreams’ hadden zo op Daisies of the Galaxy gekund. Let ook op de heerlijke steel in ‘Railroad Man’ en dompel je kniehoog onder in het fantastische – tevens hoogtepunt van de plaat – ‘The Other Shoe’.
We wensen E uiteraard nog veel mooie jaren toe, maar de wijze waarop hij hier zijn muzikaal testament ondertekent is niets minder dan verbluffend. Wat mij betreft nù al de plaat van het jaar en daar zullen Chris Martin noch Noel Gallagher iets aan veranderen. Dit is er eentje hors catégorie!
http://www.kindamuzik.net/recensie/eels/blinking-lights-and-other-revelations/9681/
Meer Eels op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eels
Deel dit artikel: