Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het begon aan het begin van dit millennium allemaal met hardcore (de punkvariant), maar in mei 2003 besloot EF klaarblijkelijk dat het tempo en volume naar beneden geschroefd moesten worden en werd de focus verlegd naar postrock. In dat genre, overschaduwd door groten als Mogwai en Godspeed You! Black Emperor en overspoeld door na-apers, opereren de Zweden nog altijd.
Het is nauwelijks nodig op te merken dat ook EF door de bovengenoemde groepen geïnspireerd is, maar gelukkig weet de act zijn identiteit wel te behouden. Zo ook op Ceremonies, een licht verteerbare, af en toe bijna lieflijke plaat met een licht melancholische ondertoon. De muziek is nooit te langdradig en op haar eigen manier zelfs pakkend, doordat de mooie melodieën en de zang direct beklijven. Het gezongen stuk aan het begin van 'Yield, Heart. Yield!' past zelfs zo in een popliedje.
Ceremonies zou de soundtrack kunnen zijn van een gestaag marcherend leger. Of je naar winnaars of verliezers kijkt, moegestreden of vastberaden doorstappend naar een op handen zijnde veldslag, mag je er zelf bij verzinnen. Dat is fijn aan dit album: het laat ruimte over voor eigen fantasie en er worden geen emoties aan je opgedrongen. Tegelijkertijd zorgt dit er ook voor dat de muziek je zelden echt weet te raken. Het sleept zich sfeervol voort en bevat erg prettige passages, maar wordt ook nergens echt spannend.
Verder is het typische postrockmuziek: lang uitgesponnen composities vol herhaling, trage, maar gestage opbouw, epiek... Je kent het wel. Zo niet, dan is er een stapeltje andere platen dat je eigenlijk eerst moet horen. Mocht je echter liefhebber zijn van het genre, dan is het helemaal geen gek idee dit prima nieuwe werkje van EF eens te proberen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ef/ceremonies/24231/
Meer EF op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ef
Deel dit artikel: