Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De verwachtingen rond dit album zijn inmiddels behoorlijk hooggespannen. Geen wonder na een met name in Engeland erg succesvolle single ‘Danger! High Voltage’ en de hilarische videoclip van de tweede single ‘Gay Bar’. Daarbij zingt Jack White van wijkgenoten White Stripes nog een deuntje mee. Succes verzekerd. Maar lost Fire de verwachtingen in?
Ja. Al kostte het mij nogal wat moeite om door te dringen tot de kern van dit album. Tot de kern van Electric Six. Entertainment met een vette knipoog. Tongue-in-cheek zogezegd. Daaromheen legt het door de toevoeging van een synthesizerbespeler zestal gekleurde laagjes popmuziek die ze overal vandaan lijken te trekken. Rock, disco, funk, new wave. Een fel laagje punk maakt het geheel af.
Niet in elk van de dertien nummers leidt dat tot instant-succes, opwindend en apart is het wel. En in de momenten waarop de chemie van kern, laagjes en pittige korst werkt, is het resultaat bijzonder mooi. Zoals in de al bekende ‘Danger! High Voltage’, maar ook de groovende rock die in ‘Vengeance And Fashion’ wordt doorspekt met new wave toetsenwerk en hardrockcliché is bijzonder aangenaam. Een soort Guided By Voices goes Camp. Leukste momenten zijn echter de newwavediscoswinger ‘I’m The Bomb’, het dwingende ‘Dance Commander’ en de hoekige witte funk van ‘Improper Dancing’.
In het korte ‘Nuclear War’ zingt zanger Dick Valentine over “electric sex on the dancefloor”. En zo is het maar net. Fire is als rauwe, gulzige sex. Niet altijd even lekker, maar wel vol spanning, geilheid en passie. Op het moment zelf natuurlijk. Dat spreekt voor zich.
http://www.kindamuzik.net/recensie/electric-six/fire/3241/
Meer Electric Six op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/electric-six
Deel dit artikel: