Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op de debuutlangspeelplaat van Elliott Murphy, Aquashow uit 1973, opent de Amerikaanse troubadour met het veelzeggende anthem ‘Last of the Rock Stars’, dat zoveel jaren later nog steeds en meer dan ooit als een soort van lijflied voor hem geldt. Nauwelijks gehinderd door trends en teleurstellende verkoopcijfers brengt de liedjesman en schrijver van korte verhalen bijna jaarlijks een album uit. Maar na een flitsende start in de vroege jaren zeventig met geniale singer-songwriteralbums als onder andere Lost Generation, Night Lights en Just a Story from America kakt het niveau van Elliott Murphy begin jaren tachtig angstvallig in. Ook een decennium later wist de inmiddels in Parijs woonachtige troubadour maar net het hoofd boven water te houden. In 1995 behaalt een schijnbaar uitgebluste Murphy alleen nog met een drakerig plaatje als Selling the Gold succes in uitverkoopbakken van platenwinkels, waarbij hij zich met zijn sceptische houding tegenover de moderne technologie vervreemd van alles en iedereen.
My fortune is written in the stars
My destiny in the six strings of a guitar
('The Last Star of the Night')
Uiteindelijk loont het doorzettingsvermogen van Murphy, maar de echte artistieke omwenteling komt pas in het nieuwe millennium, waarbij vooral heruitgaven van oudere studioalbums en sobere live-platen de kwaliteiten van de eigenzinnige singer-songwriter nogmaals bevestigen. Het is juist op het voorlaatste studioalbum Soul Surfing en deze allernieuwste aanwinst Strings of the Storm dat de vierenvijftigjarige Elliott Murphy op een ongedwongen manier laat horen dat hij aan een tweede jeugd is begonnen. In werkelijk is hij nu in een periode terecht gekomen waarin hij minder gehaast is. Murphy heeft nauwelijks iets te verliezen. Bovendien wordt bij hem de mildheid niet automatisch omgezet in degelijkheid. Misschien dat alleen een enkele keer de verbittering en het cynisme doorschijnen, zoals in 'The Last Star of the Night' en het Dylan-esque 'The Poet and the Priest'. Eigenlijk is het ook weer een vorm van satire, zoals wij die kennen van Warren Zevon en Frank Zappa.
I've lived my life by life in degradation and shame
I might call myself a poet – But no one even knows my name
('The Poet and the Priest')
Op het semi-akoestische Strings of the Storm komt de helpende hand van Olivier Durand, waarmee Murphy met maar liefst drieëntwintig songs op twee volle schijven laat horen dat hij zijn invloedsbronnen voorbij is gestreefd. Strings of the Storm is typisch zo’n gerijpte plaat waar adepten van Bob Dylan, Neil Young (Murphy covert hier Youngs 'Bird') en Bruce Springsteen alleen maar van kunnen dromen dat hun grote idool nog eens in een laatste stuiptrekking met iets dergelijks op te proppen komt, al is het eigenlijk maar half zo goed als bijvoorbeeld de pretentieloze openingsrocker ‘Green River’ of de prachtballades ‘Temple Bar’ en ‘Look Around You’. Elliott Murphy lijkt de goudeerlijke folkrock uit zijn mouw te schudden, waarbij de rebelse punkfolk van de beginjaren plaats heeft gemaakt voor ingetogenheid. En ja, vaak vinden rockartiesten juist hun meest recente werk het beste. Nu heb ik Elliott Murphy nog niet gesproken, maar Strings of the Storm is zonder te overdrijven de kroon op zijn dertigjarige loopbaan. Het sublieme Strings of the Storm kan gezien worden als een toekomstige Greatest Hits-plaat, maar dan wel eentje zonder hits. En voor wie het nog niet snapt: Strings of the Storm is een meesterwerk. Sterker nog: twee meesterwerken!
http://www.kindamuzik.net/recensie/elliott-murphy/strings-of-the-storm/4459/
Meer Elliott Murphy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/elliott-murphy
Deel dit artikel: