Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je vriendje heeft het uitgemaakt. Je band heeft er de brui aan gegeven. Drugs verlichten de pijn niet. Je woont in een achterbuurt van Los Angeles waar je 's nachts kogels moet ontwijken en verlangt terug naar South Dakota, waar je vandaan komt. Want het blijft sappelen met je muzikale carrière. Eens moet al die frustratie en ellende eruit. EMA, oftewel Erika M. Anderson, doet het via de emotionele achtbaan die Past Life Martyred Saints heet.
Het had weinig gescheeld of de plaat was niet uitgekomen. Platenlabels zagen geen brood in haar op momenten huiveringwekkend minimalistische mengeling van folk, orgeltonen en gruizige gitaaraanslagen. Omdat de muziek zich te veel tussen wal en schip bevond. De koffers stonden al klaar voor een enkele reis naar haar ouders met Zweedse roots. Om één minuut over twaalf wilde het label Souterrain Transmissions zich er toch nog aan wagen.
In haar teksten zegt Anderson vaak waar het op staat: metaforen of poëtische vaagheid leggen het ertegen af. Het geeft Past Life Martyred Saints een soms beklemmende eerlijkheid mee. Angst, depressie, teleurstelling: ze bezingt het in alle naaktheid, waarbij ze met veel emotie laveert tussen bijvoorbeeld wanhopig, rauw of geagiteerd. Met als echo's Hole, PJ Harvey, Sonic Youth en Cat Power.
EMA heeft als producer van haar eigen plaat eveneens een puike prestatie geleverd. De muzikale omlijsting is even vindingrijk als huiveringwekkend. Zo ontwikkelt 'The Grey Ship' zich sluipenderwijs van lofislaapkameropname naar filmische indiefolksong met een bijna ondraaglijke spanning, die Slint in herinnering roept. Alle nummers zijn in nevelen gehuld, met als overstuurd hoogtepunt het beladen 'Milkman'.
Haar directe aanpak werkt alleen in de betere nummers van Past Life Martyred Saints. 'Breakfast' en 'Coda' gaan bijna aan hun eigen schetsmatigheid ten onder. Toch blijft ze strijdvaardig en soms zelfs hoopvol, maar nooit opgewekt. Ze zakt net niet weg in haar eigen emotionele moeras. Een emotioneel moeras dat je als luisteraar voorzichtig en op eigen risico dient te betreden, om gelouterd weer vaste grond onder de voeten te krijgen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ema/past-life-martyred-saints/21783/
Meer EMA op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ema
Deel dit artikel: