Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De Britse muziekpers graaft graag valkuilen. De talloze bandjes die daar onwetend in vallen, breken een been, belanden in het ziekenhuis of, in het ergste geval, sterven een stille dood. In de loop der jaren zijn de paden die rechtstreeks naar die valkuilen lopen zo diep ingesleten dat, mocht je er toch invallen, je respect krijgt omdat je zo’n leuk blind bandje bent dat het helemaal zo slecht nog niet doet. Of, en dat ligt meer voor de hand, je bent dom. Je zingt als Liam Gallagher, je arrangeert als The Verve en je bent zo melancholisch als Radiohead, zonder het talent om dat op een cynische manier te verpakken. Dat is een beetje het lot van Embrace geweest. Het eerste album was okay, werd geaccepteerd, de daaropvolgende platen liepen uit op regelrechte flops.
Hoe anders is het nu! Out of Nothing blaast zelfs de periferieschuimer die ik ben omver. Gigantische britpop met schitterende melodieën en grootse, meeslepende refreinen. Het is af en toe heerlijk om mee te bleren met simpele teksten. De vocalen van Danny McNamara zijn absoluut niet uniek zodat je je eigen stem er lekker tegenaan kunt gooien. In mijn geval is het dan prettig als de muziek zo hard staat dat jezelf niet meer hoort maar dat uiteraard terzijde.
Meezingers dus. Zoals ‘Glorious Day’ dat kalm begint met een pianomelodietje en simpele ‘woohoohooo’-teksten in het middenstuk. ‘Ashes’ springt er onmiddellijk uit met knallende drums en zwierig gitaarspel. De Coldplay-vergelijkingen worden in de hand gewerkt door het door Chris Martin geschreven ‘Gravity’. Een langzaam exploderende ballad die langzaam knaagt aan je instinctieve afkeuring jegens de britpop die door Travis en Coldplay naar een lager niveau is gezonken. Gewoon lekker, mag dat? Ja, dat mag. De ultragevoelige falsetto vocalen in ‘Looking As You Are’ zijn ook verkeerd maar toch verukkelijk. Zonder gein. Helemaal lekker is de breakdown van de gierende gitaar tegen het einde van het titelnummer en de crescendo postrock-manier waarop die weer intenser wordt. Smullen.
Epische britpop, heerlijke melodieën gecombineerd met grootsche refreinen en meezingbare teksten. Soms is simpel gewoon het lekkerst. Mag dat? Houd je mond.
http://www.kindamuzik.net/recensie/embrace/out-of-nothing/7651/
Meer Embrace op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/embrace
Deel dit artikel: