Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aan zijn keukentafel neemt Emit Bloch een stel liedjes op met een voicerecorder en daarmee versiert hij een contract en dure studiotijd. Het wordt niks in de studio en Bloch grijpt terug naar de opnamen van zijn dictafoon. Tracks die klinken als vergeten, spookachtige plattelandsfolk uit het begin van de twintigste eeuw. Alsof Alan Lomax zojuist Woody Guthrie heeft ontdekt.
Dictaphones vol. 1 is een verademing. Natuurlijk is de geluidskwaliteit verschrikkelijk, maar de liefhebber van stokoude blues en folk of hedendaagse lofi kan hier wel doorheen luisteren. En dan rijst het beeld op van een getalenteerde songschrijver die uit volle mond zingt en - al dan niet opzettelijk - lekker rommelig gitaar speelt en in een schelle mondharp blaast.
Bloch hanteert een hoog tempo, hij spuugt zijn teksten eruit en jaagt van het ene naar het andere liedje. Alle even catchy, spannend en grappig in hun vaak ruwe verhalen. Engeland, waar deze Amerikaan woont, geeft al hoog op over de nieuwe countrybeatnik. Mogelijk volgt hij de succesvolle sporen van Seasick Steve, die andere mafkees die zich vanaf de keukentafel de wereld in katapulteerde.
http://www.kindamuzik.net/recensie/emit-bloch/dictaphones-vol-1/20176/
Meer Emit Bloch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/emit-bloch
Deel dit artikel: