Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hokjesgeest: wat zijn we daar in Nederland toch goed in! Gothic metal is zo’n hokje. Prop er maar weer alles in wat ongeveer terug te brengen valt tot metalgitaren, beukende drums, synthesizer en liefst een vrouwelijke stem. Vervolgens schaaf je er de scherpe kantjes vanaf en zie daar: een nieuwe melkkoe is geboren. Bandjes als Within Temptation bewijzen met hun inmiddels oudersvriendelijke variant dat opwaaiende zomerjurken uit vervlogen tijden en simpele nummers (met zieltogende makkelijk te onthouden “oehoehoehoe” refreintjes) lucratieve gaten in de Free Record Shop markt vullen.
Met gothic hebben vele groepen die in dit vakje geplaatst worden vaak bitter weinig te maken. Bands die al jaren voor de huidige hausse bezig waren, zijn meestal metalbands waarbij al dan niet toevallig een dame zingt, of hele koren, danwel complete orkestraties uit de kast gehaald worden. Men denke aan grootmeesters als Nightwish of Therion. In Nederland hebben we After Forever dat meer metal dan gothic is; zowel muzikaal als qua uitstraling.
Bandoprichter Mark Jansen plaatst zijn Epica in die lijn. Hij zegde After Forever vaarwel, verzamelde een team om zich heen met zijn vriendin van pas 18 lentes op zang en leverde met The Phantom Agony het levende bewijs van het ongelijk van de bekrompenheid van het naampjes-op-muziek-plakken. Epica namelijk waaiert breed uit, neemt veel hooi op zijn vork en pakt uit met volle-bak orkestraties.
Maar los van het feit dat Epica zich met dit indrukwekkende debuut in een klap tussen de grootheden nestelt, laat The Phantom Agony direct zien waarin het manco van deze metalvariant ligt. De vooruitgang, voor een (sub)genre onontbeerlijk, is ook nu ver te zoeken. Kwalitatief van zeer hoog niveau, zet ook Epica niet écht de volgende stap. De composities mogen nog meer losgezongen raken van de inspiratiebronnen. De samples uit de wereldpolitiek maken de plaat alleen maar gedateerd over een paar jaar; abstracter zou in dit geval geen kwaad kunnen. Wat onder andere resteert, is het overtuigende gebruik van levende strijkers, maar de arrangementen daarvoor zouden sprankelender mogen, tegendraadser. Dan zouden de vele partijen tot een complex metal-amalgaam kunnen samenvloeien met een spanningsboog die aan alle kanten wervelwinden produceert en nooit voorspelbaar wordt.
The Phantom Agony is evenwel een droom van een prachtdebuut. Een visitekaartje waarmee Epica liefhebbers van Nightwish en Therion die hun collectie al kunnen dromen een waardig alternatief biedt. Maar de kaart met daarop echte het epische werk voor de eeuwigheid houden ze vooralsnog achter de hand. Het is te hopen dat ze die op de volgende plaat uitspelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/epica/the-phantom-agony/3532/
Meer Epica op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/epica
Deel dit artikel: