Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Voor Eric Clapton was JJ Cale ooit een lichtend voorbeeld. In de jaren zestig van de vorige eeuw putte de gitarist zich aanvankelijk uit in keihard versterkte blueshoogstandjes die immer pompeuzer werden. Op een zeker moment was de Engelsman zijn status als gitaargod zo kotsbeu dat hij het roer omgooide en zijn carrière baseerde op JJ Cale. Een singer-songwriter die met zijn Tulsa-sound een intiem soort countrymuziek creëerde met terloopse solootjes in songs van maximaal drie minuten.
In juli 2013 overleed John Weldon oftewel JJ Cale en natuurlijk klom Clapton toen uit zijn divan. Aan The Breeze werken tal van beroemde gitaristen mee, maar Clapton - aanwezig in alle liedjes - ziet toe op de juiste feel van de covers van Cale. Hij, Mark Knopfler, Tom Petty en Don White zingen de meeste tracks en ze springen geen van allen uit de band. Want wie JJ begrijpt, weet dat je een tikkie sloom en onderkoeld uit de hoek moet komen.
Voor de liefhebbers: 'Cajun Moon', 'Sensitive Kind', 'Call Me the Breeze', 'Magnolia' en nog een paar van die softe knallers staan op deze zogenaamde appreciatie van Cales werk. Vreemd genoeg ontbreekt 'Cocaine', maar daarvan kunnen we de beste cover beluisteren op Claptons elpee Slowhand uit 1977. Natuurlijk sluit deze recensie af met een verwijzing naar het echte werk: de veertien tijdloze langspeelplaten die de meester zelf maakte.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eric-clapton-friends/the-breeze-an-appreciation-of-jj-cale/25341/
Meer Eric Clapton & Friends op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eric-clapton-friends
Deel dit artikel: