Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een man, ietwat landloperig, grote trom op de rug, drumstok verbonden met zijn enkel, ergens een tamboerijn, een mondharmonica, een gitaar en een krassende stem: daaraan denk je als je het woord 'eenmansorkest' hoort. Of je hebt het over Erland Dahlen, de Noorse drummer en percussionist. Of: je noemt hem een eenpersoons-improv-postrockband. Past namelijk ook naadloos.
Blossom Bells laat Dahlen horen terwijl hij in de weer is met de bijzondere chromatiek van de klokken die Pete Engelhart gebouwd heeft. Daarnaast ronken zagen, zoemen en rossen speciale drums, elektronische percussie en een voor hem geconstrueerd instrumentarium waaronder bakvormen met gewonden veren. Plus: synthesizers en zijn (bewerkte) stem. Gierend en dynamisch stuwend komt Dahlen moeiteloos in de buurt van een opgefokt Explosions in the Sky. Sferen die doen denken aan de duisterste en meest opgejaagde creepy ambient zijn nooit ver weg; wat wil je ook met een ijle theremin die rondwaart.
Dahlen vertelt meeslepende verhalen die iets filmisch hebben. Gek is het dan ook niet zijn klanken veelal visuele referenties oproepen. Gedachten gaan uit naar David Lynch-achtige beelden van doolhoven waarin Ginger Baker, Z'ev en Mike Oldfield elkaar achter de vodden aan zitten. Desolaat zijn Dahlen's ruimten, unheimisch en tegelijk in warme en dieprode bordeauxtinten uitgelicht. 's Mans werk knijpt bovendien langzaam maar zeker de strot dicht op de uit graniet gehouwen manier van ritualistisch exorcisme dat Swans eigen is. Muziek, kortom, die als een naar tochtig windje door gebarsten ruiten van een blokhut in een omineus bos lekt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/erland-dahlen/blossom-bells/26265/
Meer Erland Dahlen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/erland-dahlen
Deel dit artikel: