Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het lucide ei op de plaathoes: mist, nevel en harde contouren. Is dit alweer zo'n psychedelische rockplaat van dertien in een dozijn? Of is dit - nog erger - opnieuw een irrelevante renaissance-act die het nog geen halve seconde uithoudt in de schaduw van Yo La Tengo?
Het is allemaal juist. Eternal Summers bedient zich op The Drop Beneath inderdaad van een geluidenpalet zoals dat al (honderd)duizenden malen eerder op plaat is gegooid. Klinkt als: een halfbakken jamsessie van The Cure, Smashing Pumpkins en Sonic Youth. Skinny jeans en het gitaarijzer op half zeven. Plumeau over de effectknoppen, drie maal aftikken en gaan.
Is the last frontier dan nóg niet bereikt? Als het aan Eternal Summers ligt niet. Alles is al eens eerder gehoord. Nicole Yun draagt haar vaag melancholische teksten over afscheid en pijn op afstandelijke manier voor. Evenwel wordt er best solide gemusiceerd, wat leidt tot behoorlijke nummers als 'Keep Me Away'. Een eenvoudig wiegelied met een kop en staart.
Nadat het laatste nummer klaar is met zinderen (galm, feedback, echo), is de enige conclusie dat dit lucide ei welgeteld nul verrassingen bergt. Wel zorgt het voor een aangenaam nostalgisch tijdverdrijf in voorbijdrijvende tinten blauw en oranje. Om even bij stil te staan of bij door te lopen. Het is er even en het is vergeten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/eternal-summers/the-drop-beneath/25779/
Meer Eternal Summers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eternal-summers
Deel dit artikel: