Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De derde langspeler van F-Minus is zowaar, wel, een langspeler. Waar op voorganger Suburban Blight de Californische betonpunkers er nog 20 nummers in 23 minuten doorheen ragden, heeft Wake Up Screaming maar liefst 35 minuten nodig voor 15 nummers.
Die extra speelduur wordt bereikt op 2 manieren. De eerste is door gewoon hetzelfde te doen als altijd, maar dan langer. Dat is niet echt een positieve ontwikkeling, want daardoor verliezen de nummers alleen maar aan impact.
De tweede manier is interessanter. In nummers als ‘Mother Of Suffering’ en ‘Paid To Listen’ laat F-Minus het tempo flink zakken en ontstaat er een laag rommelende sound die zowaar wat overeenkomsten vertoont met Neurosis. Dit staaltje creatieve ontwikkeling kan misschien ook gedeeltelijk worden toegeschreven worden aan de produktie – sorry, opname – door Steve Albini, die zich ook heeft bemoeid met platen van de doomgoden.
Zo is Wake Up Screaming een overgangsplaat geworden. Nou was ontwikkeling ook bittere noodzaak, want na F-Minus en Suburban Blight leek het gevaar voor eindeloze herhalingsoefeningen en ongewilde zelfparodie levensgroot. Op Wake Up Screaming wordt de draai nog niet helemaal voltooid, maar toch redelijk overtuigend ingezet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/f-minus/wake-up-screaming/2938/
Meer F-Minus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/f-minus
Deel dit artikel: