Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als je even een 'moeilijke' opvoedsituatie niet meteen meeneemt, dan is Florence Welch een nogal quirky jongedame die opduikt aan het firmament van de Britse muziek anno 2009. Florence trekt haar eigen pad. Een route die haar muzikaal, blijkens Lungs, voert richting zowel regionen waarin Kate Bush en Tori Amos verblijven, als naar plekken waar vrijwel niemand nog enige vastomlijnde dienst uit lijkt te maken in alle vrijvechters-brille. Waarin The Arcade Fire en Nick Cave samenvallen met Florence Welch' volslagen persoonlijke touch; een bosnimf die van exalterende passie houdt in alle licht en stralende pracht en kracht, maar tegelijk een bijkans aangeboren gevoel voor duisternis mee- en uitdraagt.
Florence Welch preekt geen eindtijd. Ze mag dan nogal bleek ogen en tegelijk overkomen als een hippie-achtig bloemenmeisje, Florence weet heel erg goed waar ze staat. En hóé. Ze is geen fin-de-siècle-meid. Florence is geen 'hippie' per se, geen bosnimf avant-la-lettre. Florence is geen happy-happy-kampvuurmuts, verre van zelfs. Noch is ze een doemdenkende forest-goth-chick.
Florence is Florence... In haar stem voor alles. Haar stem, haar passie - linksom of rechtsom: who cares? - draagt heel dit album. Ze kiest zelf wat betreft haar stem niet voor het een of het ander; qua genre of zo. Voor Florence doen zo'n hokjes er niet toe. Florence is Florence...
Poppy soms. Hier en daar ondergedompeld in traditionele UK folk. Klaar voor de hitlijsten zelfs. Brutaal bombastisch op het ene moment, geëxalteerd alles eruit gooiend in een volgend nummer. Kleiner dan klein, het andere moment. Florence is Florence...
http://www.kindamuzik.net/recensie/florence-and-the-machine/lungs/19434/
Meer Florence and the Machine op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/florence-and-the-machine
Deel dit artikel: