Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het moeilijkste aan het bespreken van het nieuwe album van de Foo Fighters is om niet te vervallen in afgezaagde clichés. Het is namelijk zo ontzettend onorigineel wat Dave Grohl met zijn band maakt; hoe ga je daar als zelfrespecterend recensent wat origineels over schrijven?
Openen met een citaat als goede afspiegeling van de elf stevige rockliedjes op het album zou een optie kunnen zijn, ware het niet dat de zin "These are my famous last words!" al door zo ongeveer iedere recensent is gebruikt. De openingsoerschreeuw van Grohl in het openingsnummer van de plaat. Origineel citaat? Nee. Typerend voor het rechttoe rechtaan karakter van Wasting Light? Dat dan weer wel.
Is het een optie om het een en ander vertellen over de garage van Grohl waar deze plaat is opgenomen? Dat het daardoor een album is geworden dat weer gewoon keihard rockt, zonder zeikerige ballads? Dat zou leuk zijn als niet iedereen dit al wist. Ieder scheetje afkomstig van Grohl en zijn Foo Fighters wordt al zo uitvoerig behandeld door alles en iedereen die serieus meent bezig te zijn met muziek. Het zou van gebrek aan inspiratie getuigen daar iets over te schrijven; hoewel Grohl zelf daar ongetwijfeld geen moeite mee zou hebben.
Dan is er nog de mogelijkheid om het album te plaatsen in het oeuvre van de Foo Fighters. Dat het nummer zeven is. Dat Grohl na het middelmatige Echoes, Silence, Patience & Grace uit 2007 weer even tot bezinning moest komen en voor het eerst sinds zijn Nirvanajaren weer plaatsnam achter een drumstel, in de supergroep Them Crooked Vultures. Dat die afwisseling Grohl heeft doen beseffen dat hij eigenlijk niets liever doet dan ruige rockmuziek maken. En dan het liefst zo hard mogelijk, zoals te horen in het tegen metal leunende 'White Limo'.
Foo Fighters schudden alle pretenties van zich af en doen op Wasting Light waar ze sinds Foo Fighters uit 1995 groot mee zijn geworden: geen ballads, verstand op nul en keihard rocken. Geen gezeik, maar gewoon elf nummers lang lekker veel lawaai maken. Zingen over vriendschap, liefde en natuurlijk vooral vrouwen. Rock in zijn puurste vorm. Zo'n album verdient niet noodzakelijk een originele, maar zeker wel een lovende recensie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/foo-fighters/wasting-light/21538/
Meer Foo Fighters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/foo-fighters
Deel dit artikel: