Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gem vult een gat op. Terwijl in het buitenland diverse garagerockbands de kop opstaken, die ernstig teruggrepen op het verleden, was er in Nederland niemand die met dergelijke natuurlijke bravoure rock-'n-roll zichzelf liet zijn. Dit gevoegd bij enkele sterke optredens die op de juiste plekken plaatsvonden (voorprogramma Libertines, voorprogramma Easter Lane en Noorderslag) en de lage leeftijd van de Utrechters deed Gem snel opgang maken. Ondanks dat het kleine clubje popjournalisten in Nederland de band makkelijk in de armen sloot, is bewondering op zijn plaats voor de zelfbewuste wijze waarop de band zich presenteerde.
Een sterke debuutplaat zou het succesverhaal voorlopig bevredigend afronden. Het in allerhaast opgenomen Tell Me What's New is echter niet zo'n onverdeeld succes. De energie is er en het rauwe is ook te ontdekken. Wat live echter indruk kan maken, doet het op cd minder. Nu wordt het belangrijk dat de band een handvol goede songs heeft. Die zijn daarentegen niet bovengemiddeld. De composities zijn niet bijster doordacht, de melodieën vaak te conventioneel en de gitaarlicks obligaat. Gem is wel erg nadrukkelijk niet oorspronkelijk bezig.
Tell Me What's New bevat twee hoogtepunten. 'This Is Your Life', dat begint met de enige memorabele gitaarpartij van sologitarist Bas de Graaff, is bevlogen en geloofwaardig. Hiernaast getuigen de akkoordenprogressies van 'All We Have Is Now' van enig verder gaand muzikaal inzicht. Typerend is echter dat bijvoorbeeld 'Sisters Eyes' niet meer is dan een opgeschroefde gemiddelde ballad. Er wordt namelijk meer gehangen op een frisse, energieke en rauwe sound dan op degelijk songmateriaal. Alsof Maurits Westerik met zijn 'schuurpapieren' stem elk liedje dermate veel rock-'n-roll kan geven dat het vanzelf urgent klinkt. In werkelijkheid doet de weinig wendbare stem van de frontman op den duur geforceerd aan.
Ook de gitaren hebben de neiging om op de zenuwen te gaan werken. De nummers zijn dicht geplamuurd met de door de twee gitaristen voluit aangeslagen akkoorden vanwege de ver opengedraaide versterkers. Hier zou geleerd kunnen worden van de twee gitaristen van The Strokes die op creatieve manieren elkaar aanvullen en voor lucht zorgen om te ademen. Deze wall of sound is iets waarom het derde album van Oasis, Be Here Now, onder meer werd afgeserveerd. Vooral 'The Opposite', 'Can You Wait for It?' en 'S.O.S.' lijden onder dit euvel.
Nu blijkt dat Gem iets langere tijd nodig heeft om zich te ontwikkelen en een echt goede band te worden. Dat is doodnormaal voor een band die nog maar zo kort bestaat. Gem kan daarbij te rade gaan bij labelgenoot Scram C Baby die toch met het laatste album liet horen muziek te maken dat in het verlengde ligt van deze dampende rock-'n-roll. In de 12,5 jaar van zijn bestaan heeft de band echter gevoel voor songschrijven ontwikkeld, wat bij Gem nog niet het geval is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/gem/tell-me-what-s-new/6184/
Meer Gem op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gem
Deel dit artikel: