Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kopfkino, een mooi Duits woord dat het werk van Georges Forget puik weet te vangen. De breedte van een cinema, de opeenvolging van scènes, het narratieve karakter, maar dan zonder dat je iets te zien krijgt: allemaal voor in het bolletje, ook met de ogen open trouwens. En dat ergens flipperkast-tikkend tussen academische, gecomponeerde muziek, indie-experiment en contemporaine musique concrète. Het speelt zich bovendien allemaal niet vroeger af, maar nu. Zet de stereo uit en de projector stopt, acuut. Het laatste, ondeelbare heden; daar richt Forget zich volledig op.
Forget laat zich inspireren door Baudelaire en Jünger, maar net zo goed hoor je de invloed van Pierre Schaeffer en John Cage of Chris Watson en BJ Nilssen. Poëtische literaire ideaalbeelden botsen op feitelijke waarnemingen in noisy fieldrecordings. Gedragen romantiek en stadse zakelijkheid schurken langs elkaar heen in minisymfonieën waarin dramatische dynamiek hoogtij viert. Forget lijkt het de toehoorder liefst niet makkelijk te willen maken, maar schijn bedriegt. Moet er gebakken lucht van gemaakt worden?
Le dernier présent drukt het oor tegen de speaker. Hoor! Luister! Hier! Onwillekeurig slaat die projector wel aan en dan komen de beelden. Forget registreert en regisseert. Nu eens scherp, dan in een bewust verveegde vaagheid. Tussen de shots schakelt hij van bemoedigend, lieflijk of aanlokkelijk sirenengeschrei naar nachtelijke oorlogshorror en omineuze voetstappen. Kinderlijk dromerige onschuldblikken worden afgewisseld met hectische montages die de elektrische energie van een nooit slapende stad ademen. Daar zie je met je oren.
http://www.kindamuzik.net/recensie/georges-forget/le-dernier-pr-sent/26292/
Meer Georges Forget op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/georges-forget
Deel dit artikel: