Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Glice... En dan? Glad ijs of glissando's in sneeuwwitte landschappelijkheid? Onder deze naam maken Ruben Braeken en Melle Kromhout geïmproviseerde elektronische muziek die lichtelijk lofi kraakt, zoemt en knarst, maar niet al te vrijzinnig zonder focus.
Het klappen van diverse genrezwepen hebben de heren al leren kennen in projecten als Apneu en Katadreuffe of Fata 'al Moustache' Morgana. Met Glice laten ze de teugels wat meer vieren. Apparatuur sputtert bokkig tegen, zij heeft weinig zin de last te torsen en steunt en kreunt.
Het lijkt wel alsof er een halve aansporing gepreveld wordt. Hijgend en piepend blazen de uitgeputte beesten een laatste ademtocht uit. Na zeven minuten gaat het niet langer, hortend en stotend gaat de eerste track over in de volgende. Een gepijnigde analoge synthesizer perst er een parel van een puls uit, als in een koorbezetting wapperen korte golfjes galmend rond en het lijkt waarachtig wel alsof er een brommermotor gestart wordt.
Halverwege 51433213 heeft Glice al aangetoond dat er leven na de drone is en in de handen van het duo blijkt dit te evolueren tot ambient noise met een punky musique-concrète-inslag. Een zekere terneergeslagen deken van omfloerste, disharmonieuze narigheid en het ontbreken van evenwicht sleurt de gedachten onwillekeurig van het ene gewenste herkenningspunt naar het andere. In dit woud aan ruis ben je zonder enig houvast immers al snel het spoor danig bijster.
Het bos is grotendeels open en terwijl je door een enorme flipperkast geknuppeld wordt, houdt Glice de horizon open en breed: een skyline met forse ruimten tussen de immense wolkenkrabbers. Dat betekent echter niet dat je de dynamische erupties of glitches van heinde en verre ziet aankomen, integendeel. Het karos van Glice mag dan glinsteren met een futuristische chromen glans, het is de dystopie die de scepter zwaait. Daarbinnen zijn de vier 'verhalen' - ergens tussen Aldous Huxley, Philip K. Dick en zeker William Gibson - niet vast te pinnen. Om razend wanhopig van te worden, zo kan je eigen processor er geen eenduidige chocola van maken. Je onderbuik blijft maar vertellen dat het niet pluis is, maar stiekem wel een stuk fijner dan een deuntje dat je al na een half couplet tot het slot kunt opdreunen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/glice/51433213/25935/
Meer Glice op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/glice
Deel dit artikel: