Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoe lang kan je blijven ramrocken? Gluecifer dacht dat drie platen wel het maximum was en sloeg op nummer vier, Basement Apes, aan het experimenteren. Dat pakte een aantal keren goed uit en aantal keren ook heel slecht. Nu zijn de Noren niet op hun achterhoofd gevallen, dus hielden ze wat werkte en gooiden de rest weg. En zo leveren ze met Automatic Thrill hun beste plaat tot nu toe af. En de vorige waren toch niet echt zwak.
Alle nummers zijn op stevige rock gebaseerd, dus geen psychedelica en meer poppy materiaal meer. Wel haalt Gluecifer nu het uiterste uit de mogelijkheden die de studio biedt, terwijl het geluid toch moddervet en ruig blijft. Een beetje zoals Monster Magnet dat kon ten tijde van Dopes to Infinity en Powertrip en tegenwoordig blijkbaar niet meer kan. Of zit er een andere reden achter die impotentieverwekkende single?
Gluecifer hoeft in ieder geval voorlopig nog niet aan de Viagra. In tegendeel. Het nu nog bronstigere stemgeluid van Biff Malibu is op zich al genoeg om een heel stadion vol ijskoude vikingvrouwen in extase te brengen. Idem dito voor de vibraties van het met Led Zeppelin-aspiraties uitgeruste ritmecombo Danny Young en Stu Manx. Van het Noorse graniet waaruit Automatic Thrill gehouwen is krijgt de competitie de eerstkomende tijd geen splinter af. Label- en tourgenoten Monster Magnet zeker niet. Maar ook op Danko Jones' veelgeprezen We Sweat Blood staan geen nummers van het niveau 'The Good Times Used to Kill Me', 'Take It' of 'Shaking So Bad'. Onverwoestbaar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/gluecifer/automatic-thrill/5214/
Meer Gluecifer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gluecifer
Deel dit artikel: