Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoe belangrijk is originaliteit? En kan imperfectie een kracht zijn? Kun je als recensent aankomen met iets als "het gevoel" van een plaat? Beetje zware vragen misschien voor een plaat met songtitels als 'Heavy Metal Thunder' en 'Bullshit Lover', maar toch zijn het wel die vragen die worden opgeroepen door het debuut van het Zwitserse Godiva.
Origineel is de band namelijk zeker niet. De bio vermeldt zelfs openlijk een "a heavy leaning towards Judas Priest". Waarbij de Rob Halford-schreeuwfalset van Anthony De Angelis behoorlijk zwabbert. En dan zijn er die al eerder genoemde songtitels. Veel clichématiger kunnen ze niet.
Maar je raad het al: Godiva maakt overuren in de cd-speler. Voor een deel is dat makkelijk te verklaren: gitarist Sammy Lasagni rifft en soleert met Zwitserse precisie en de ritmesectie houdt de tempi lekker hoog, zonder ooit in het eentonige gedram te vervallen dat zoveel powermetalplaten teistert.
Maar een ander aspect is minstens zo belangrijk. Ook hier komt de bio weer van pas (zelden zo een goede gelezen): "With unembarrassed frankness Godiva hurl their songs at us." Inderdaad weet de band precies het ongecompliceerde, bijna naïeve gevoel op te roepen van oude metalplaten. De lol druipt er gewoon in dikke klodders vanaf en dat werkt superaanstekelijk. Misschien komt dat juist door De Angelis' niet helemaal perfecte zang en de niet al te gelikte productie.
Misschien moet je er ook gewoon niet over nadenken, maar gewoon je vuist in de lucht steken en je hoofd op en neer schudden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/godiva/godiva/4158/
Meer Godiva op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/godiva
Deel dit artikel: