Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Veel mensen bij KindaMuzik zijn fan van de band Grandaddy. Ik niet. Niet persé omdat ik het slecht vind. Ik ken het eigenlijk niet. Ik kan me een halve videoclip voor de geest halen. Iets met een vliegende piano. En mannen met grote baarden en truckerspetten op. Verder heeft het nooit veel indruk op me kunnen maken. Misschien spreekt muziek gemaakt door mannen met grote baarden en truckerspetten op me gewoon niet aan. Dat dat gewoon muziek is voor een heel ander slag mensen zeg maar. Mensen met een bepaald soort karakter, die karaktertrekken hebben die ik niet heb. Zoals luiheid en apathie bijvoorbeeld.
Als ze namelijk niet zo lui en apathisch waren geweest, dan hadden die mensen bij KindaMuzik kunnen weten dat Goldcard iets te maken heeft met Grandaddy. Gewoon even zoeken met Google en je ziet het staan op de site van de platenmaatschappij. Helemaal bovenaan zelfs: “Recorded over years with guest appearances from members of Grandaddy, Quasi, and Pond.” Quasi en Pond ken ik trouwens helemaal niet. Zal ook wel muziek voor luie en apathische mensen zijn. Dus niet voor mij. Want ik ben niet lui en apathisch.
Ik ben heel georganiseerd en actief. Daarom ben ik ook verantwoordelijk voor het versturen van de recensie-exemplaren naar de schrijvers. Maar ja, niemand wilde de cd van Goldcard recenseren. Dat kwam: de actieve mensen hadden Goldcard natuurlijk opgezocht en dachten: “Oh, dat is iets met Grandaddy. Dat is voor luie en apathische mensen, niet voor mij.” En de luie en apathische mensen, de Grandaddy-fans dus zeg maar, die wisten niet wat Goldcard was, want ze waren te lui en apathisch om het even op internet op te zoeken.
Dus toen alle cd’s verstuurd waren, bleef die van Goldcard over.
Nou ben ik niet alleen heel georganiseerd en actief, maar ook een Buitengewoon Goed Mens. Dus toen ik zag dat Goldcard over was, heb ik me maar opgegeven om de cd te recenseren. Als je georganiseerd en actief bent, kan dat wel. Dan heb je tijd over.
Hier komt-ie dan:
Goldcard is ene Charlie Campbell. Een heel lui en apathisch persoon. Hij wil niet touren en eigenlijk ook geen plaat opnemen. De man van de platenmaatschappij heeft hem uiteindelijk overgehaald. Maar dan moest Grandaddy wel de muziek spelen. Charlie is natuurlijk een grote fan van die band, luie en apathische persoon die hij is. Dat werd het liedje ‘Rabbit’. Een erg mooi liedje. Alleen de drummer is te lui en apathisch om eens lekker op zijn drumstel te slaan, daardoor gaat de vaart er een beetje uit.
De meeste andere nummers zijn opgenomen als Charlie eens een vlaag van activiteitsdrang had. Maar dan weer niet zo actief dat hij naar een studio ging om het op te nemen. Dus staat de Goldcard cd grotendeels vol met thuisopnamen. Blikkerig en dof. En het liedje ‘We Only Doubt Which Theory We Will Be Proving First’ wordt gewoon verpest door een hele goedkope drumcomputer. Maar verder zijn het wel hele mooie liedjes.
Sommige van die liedjes heeft Charlie trouwens niet eens een naam gegeven. Zo lui en apathisch is hij nou. Een aantal naamloze liedjes zijn korte instrumentale stukjes met een prominente rol voor een bepaald gitaareffect. Daardoor kan je je gitaar een beetje laten klinken als een hele strijkersectie. Charlie zelf vindt het ook mooi en is er trots op dat hij het bedacht heeft, schrijft hij in het cd-boekje. Hij is alleen vergeten hoe je het effect moet doen.
“Typisch een geval van luiheid en apathie”, denk ik dan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goldcard/goldcard/3335/
Meer Goldcard op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldcard
Deel dit artikel: