Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Keith Kennif bespeelt de piano. Onder de naam Goldmund trekt Keith inmiddels al een paar jaar verweerde, schoon gestyleerde herinneringen uit het klavier. Oude landweggetjes, sepia foto's, veestallen met hier en daar een flets licht of onbestemde ruis: wind in bewegend, oud gras.
Zo dus: tegen de avond strekt Goldmund de vingers over de toetsen. Impulsief komen de noten tevoorschijn. Lichtvoetige, dromerige haiku's van twee à drie minuten. Miniatuurtjes, meer zijn het niet. Trage miniatuurtjes, bovendien. Half struikelend trekken de noten zich op gang, een dromerige halfslaap in. Eens die middenplaats bereikt is, weet Goldmund zich echter geen weg vooruit meer. Lichte texturen, een mistbank, een paar voetstappen voor- en achteruit. Een bruinpaarse schemer waar bijna geen eind aan komt.
Het helpt bovendien niet dat Goldmund na een minuut of tien de horizon van Sometimes al bereikt heeft. Dan staat er nog een hele bak aan wonderschoon vergeelde dia's op tafel, stuk voor stuk even oud, aangevreten en rijp voor de vergetelheid. De projector pruttelt, de waakvlam bibbert en Goldmund speelt nog altijd piano.
http://www.kindamuzik.net/recensie/goldmund/sometimes/26465/
Meer Goldmund op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/goldmund
Deel dit artikel: