Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het reeds aangekondigde besluit van Grandaddy om na veertien jaar, (slechts) vijf albums en een handvol e.p.’s de handdoek in de ring te gooien, kwam behoorlijk onverwacht. Je hoopt natuurlijk dat de leukste bands het ook het langst volhouden, maar het tegenovergestelde blijkt vaker het geval. Al vergaat de wereld gelukkig niet als bands ermee ophouden, soms raakt zo’n besluit je toch dieper dan verwacht.
Grandaddy mag in ieder geval tekenen voor twee van de leukste concerten die ik ooit bezocht heb. Zo stel je je een concert voor als je als uitgebluste puber Under the Western Freeway hebt grijs gedraaid. Een constante glimlach op die puistenknar. Het besluit nemen om ooit ook zo’n baard te laten groeien. Fastforward naar 2006. Just Like the Fambly Cat is dus echt Grandaddy’s laatste, die baard wil nog niet echt opschieten, de puisten zijn verdwenen.
Het is gelukkig een waardig afscheid. Opener ‘Jeez Louise’ maakt meteen korte metten met twijfelaars en cynici. Vintage Grandaddy met raggende gitaren, overstuurd piepende keyboards en Jason Lytle’s typische, weemoedige vocalen. Genieten. Net als ‘Summer…It’s Gone’, een spaceblues opus dat somber begint, langzaam snelheid maakt met trekkende bassen, en vervolgens ontvouwt met een lekkere, spacey keyboardpassage en sporadisch exploderende gitaren. ‘Rear View Mirror’, ‘Elevate Myself’ en ‘Where I’m Anymore’ passen mooi tussen de broeierige indie van Under The Western Freeway en de spacepop van The Sopthware Slump: energieke gitaarrock afgemaakt met synthpop-catchiness.
Ook syntpop, maar dan from outer space, tijdens het zweverige ‘The Animal World’, waar het ELO-achtige ‘Skateboarding Saves Me Twice’ lekker op inhaakt met euforische “aaah / haaa’s” en dito keyboardklanken. In ‘Guide Down Denied’ en ‘Campershell Dreams’ duikt de achterover leunende indiepop van Sumday weer op. Dit is zomerpop op zijn best: in het gras met een spriet tussen je lippen, zo simpel is het soms.
Het definitieve afscheid komt pas tijdens het supertrieste ‘Shangri-La’, een meeslepend space-outro dat met melancholisch pianospel, delirische vocalen en episch drumwerk de laatste Grandaddy-noten afwerkt. Kippenvel gegarandeerd, en terwijl ik met een trillende bovenlip mijmer over voorbije jaren, wuif ik ze vaarwel. Tot ziens? Wie weet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/grandaddy/just-like-the-fambly-cat/12760/
Meer Grandaddy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/grandaddy
Deel dit artikel: