Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
High On Fire is de best klinkende band ter wereld. De opening van Blessed Black Wings bevestigt die status maar weer. De drums van Des Kensel zijn geen muziekinstrument, maar een profetie van naderend onheil. Zijn aanzwellende roffels zijn op een merkwaardig langzame manier snel, als een woedende neushoorn in slowmotion. Als door Densels furie het barbarenleger tot voor de poorten is gemarcheerd, de buitenliggende akkers met zwarte laarzen tot rots zijn gestampt en alle hoop allang vervlogen is, dan pas ontketent Matt Pike de furie van zijn gitaar.
Waar de muren van Jericho nog omvielen, daar verpulveren ze hier door Pikes riffs tot niets, hun atomen gesplitst in een big bang aan energie. Al dat geweld maakt het nieuwste lid van deze Strijders van de Apocalyps een beetje timide. Nochtans heeft bassist Joe Preston toch namen als The Melvins, Thrones en Sunn 0))) op zijn cv staan. Maar hij integreert naadloos en wordt deel van de machine. Van Steve Albini kan dat niet gezegd worden; High On Fires representatie van het geluid van het uitdijen van het heelal laat zich niet vangen in de droge sound die de signatuur van de anti-producer uit Chicago is.
Toch is High On Fire niet de beste band ter wereld. Als een oudtestamentische vloek op je drums kunnen roffelen en de essentie van dik dertig jaar hardrock in een riff kunnen leggen, zijn daarvoor niet voldoende. Zeker niet wanneer de epische structuren, waarin die elementen tot hun recht komen, ontbreken. En dat deden ze in het verleden nog wel eens. Het High On Fire-bataljon meanderde dan lange jaren rondjes in de woestijn. Op Blessed Black Wings heeft de band echter zijn richting gevonden. Met dank aan de thrashmetal.
De structuur van de nieuwe nummers van High On Fire is met zijn lange intro's, tempowisselingen en rustige pingelpassages helemaal gebaseerd op sjablonen uit de tijd van Master of Puppets. Blessed Black Wings eindigt zelfs helemaal volgens de regels met een lang instrumentaal nummer getiteld 'Sons of Thunder'.
Een hoogtepunt van de plaat, dat meteen het enige overgebleven zwakke punt van High On Fire illustreert: de zang van Pike. Zijn schorre punkschreeuw heeft noch de apocalyptische kracht die het muzikale geweld vereist, noch de toonvastheid om zijn – overigens prima bedachte – melodieën uit te voeren. De lat ligt dan ook hoog: de gebundelde krachten van Pike, Preston en Densel vereisen eigenlijk een zanger die het beste Tom Araya (Slayer) en Glen Danzig in zijn hoogtijdagen verenigt.
Windows Media: 'Devilution'
Windows Media: 'The Face of Oblivion'
http://www.kindamuzik.net/recensie/high-on-fire/blessed-black-wings/8718/
Meer High On Fire op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/high-on-fire
Deel dit artikel: