Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Aangekondigd als de "gelikte opvolger" van het frisse debuut Ride on the Train, wijkt het begin van 3 Shots inderdaad af van het geluid dat we kennen van de talentvolle jonge groep uit New York. Mike Montali en zijn vrienden lieten zich erop voorstaan alles samen in een ruimte op te nemen en niets te overdubben en dus klonk Hollis Brown ongepolijst en geïnspireerd.
Na een avontuurlijke coverplaat Gets Loaded (van Loaded van de Velvet Underground), een tussendoortje voor Record Store Day, volgen de heren nu hun ambities. Want gedreven en bovengemiddeld getalenteerd is Hollis Brown zeker. De eerste twee tracks van 3 Shots zijn melodieus, ruimtelijk en gelaagd. Dat is prima, maar dat gaat niet een hele plaat goed.
Dat snappen Montali c.s. ook. Er volgt een antioorlogsliedje ('John Wayne') dat folky start, waarna de turbo er ouderwets op gaat met bonkende drums, felle gitaren en Montali die kermend in het register van Robert Plant duikt. Dat maakt de song enigszins potsierlijk, maar tilt band en plaat wel naar het volgende niveau. 'Rain Dance' daarna is een vervolmaking van een onaffe track van Bo Diddley met de stompende Diddley-beat eronder.
'Sandy', halverwege de plaat, knalt er stevig in met stuwende blazers, koortjes en een lekker southern gevoel. Vuisten in de lucht bij het beste nummer van 3 Shots. Nikki Lane zingt mee in 'Highway 1' voor een fijn snufje country, die hierna als een grote gruizige wolk boven countryrockballad 'Wait for Me Virginia' hangt. Is Hollis Brown gelikt of gewoon volwassen? Laten we zeggen: groeiende en onbevreesd.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hollis-brown/3-shots/26080/
Meer Hollis Brown op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hollis-brown
Deel dit artikel: