Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
No More Sweet Music is alweer de zesde langspeler van het Vlaamse trio Hooverphonic - als we het livealbum uit 2003 meerekenen - en bestaat uit twee delen: More Sweet Music en No More Sweet Music. Op beide delen staan dezelfde elf nummers, maar waar More Sweet Music de popplaat is, blijkt No More Sweet Music de meer elektronisch en triphop georiënteerde plaat te zijn. Het lijkt het werk van twee verschillende producers, maar daarvan is geen sprake. Hooverphonics Alex Callier nam de productie van beide platen op zich en schreef ook nog eens bijna alle nummers.
Uw Rock-recensent geeft de voorkeur aan No More Sweet Music. More Sweet Music is simpelweg te zoet, te sweet, te poppy en te braaf. Je hebt het idee dat er iets is fout gegaan bij de productie.
'Zijn ze de weg kwijt?', vraag je je vooral in het midden van More Sweet Music af, ook al beloofde de opener 'You Love Me to Death' al niet veel goeds. 'Dirty Lenses' springt er in positieve zin uit: ligt lekker in het gehoor, met een onderhuids voortslepende beat. Bovendien balanceert de song tussen voorspelbaar op een fijne manier en onvoorspelbaar op een meeslepende manier. Het daarop volgende 'Heartbeat' is volledig overbodig; 'Wake up' zou een aardig B-kantje zijn van 'Dirty Lenses'. De laatste twee nummers stellen weer teleur: zoete plaatvullers.
No More Sweet Music klinkt gelijk een stuk beter. Het openingsnummer blijft erg melodramatisch, maar behaagt onder de begeleiding van een goede beat toch een stuk meer en rockt ook harder. 'We All Float' is voorzien van Arabische klanken vermengd met elektro. 'Music Box' lijkt dan weer een ode aan Portisheads 'Glory Box'.
De middelste drie nummers van de plaat zijn wederom iets minder, ook al is 'Tomorrow' in de triphopuitvoering best aardig. 'Dirty Lenses', het prijsnummer van More Sweet Music, is ook op No More Sweet Music een van de sterkste nummers. In verhouding tot de andere nummers op deze plaat doet de song echter juist weer erg poppy aan en verschilt hij niet zoveel van de versie op More Sweet Music. 'Heartbeat' is nu iets minder overbodig en 'Wake up' nog steeds een van de aardigere nummers, die op No More Sweet Music keurig de mode in elektropop volgt. 'My Child' blijft sweet maar wordt gered door de langzaam voorslepende beat; afsluiter 'Ginger' klinkt anders dan op het eerste deel, maar blijft een plaatvuller.
Conclusie: leuk experiment, fijn dat we beide cd's niet afzonderlijk hoeven te kopen, maar breng volgende keer gewoon alleen de No More Sweet Music-versie uit, liefst met een extra remix van 'Dirty Lenses'.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hooverphonic/no-more-sweet-music/12326/
Meer Hooverphonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hooverphonic
Deel dit artikel: