Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Duitsland liep men vorig jaar al weg met de titelloze debuutplaat van Hundreds. De jaarlijstjes stonden er vol mee. Broer en zus Eva en Phillip Milner uit Hamburg gaan schuil achter de naam. Ze maken elektronische sprookjespop met zalvende zang, die ergens tussen The Notwist en The Knife zweeft.
De grootste blikvanger is de prima stem van zuslief. Zonder opvallend Duits accent zingt ze berustend en warm haar abstracte teksten de microfoon in. Daarbij is ze zich heel bewust van wat ze doet, met een modieuze snit. Je ziet haar zo in haute couture op een podium staan. Waarbij ze af en toe een deuntje speelt op autoharp of klokkenspel.
Phillip is een begenadigd jazzpianist die op deze plaat ook zijn synthesizer- en beatideeën volledig kan botvieren. Het golft, pruttelt en zindert om de zang van Eva heen. Met af en toe wonderschone vondsten, waarin het op- en afbouwen van spanning en verrassende wendingen hoogtij vieren.
Het knappe daarvan is dat je je zowel op het topje van de ijsberg kan richten, maar ook voor diepgang kan gaan. Met andere woorden: Hundreds beschikt over de gave om nummers toegankelijk te laten klinken, waarbij het in eerste instantie niet opvalt wat er daarnaast nog allemaal te ontdekken valt.
Zoals verborgen melodielijnen (het sfeervolle 'I Love My Harbour'), abstracte soundscapes ('Walking on Rails') en bijna experimentele verwevenheid van stroperige beats, synths en zang (Wait for My Raccoon'). Gemene deler van de twaalf boeiende songs is een gloedvolle, melancholieke sfeer. De albumhoes past uitstekend bij wat Hundreds muzikaal te bieden heeft. Want onder de oppervlakte geeft deze plaat nog veel meer moois prijs.
http://www.kindamuzik.net/recensie/hundreds/hundreds/21626/
Meer Hundreds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hundreds
Deel dit artikel: