Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ian Siegal is inmiddels een graag geziene gast op de Nederlandse en Belgische (rhythm &) bluesfestivals. Hij schijnt daar de boel regelmatig plat te spelen. Op basis van zijn tweede cd Meat & Potatoes kan ik me daar wel iets bij voorstellen.
Siegals roots liggen in The Deep South. Van Engeland wel te verstaan. Hij groeide daar op aan de oevers van de Mississippi, werkte zijn rug krom op de katoenplantages en zong in het kerkkoor. Om de ellende te ontvluchten trok hij naar het noorden, waar hij terechtkwam in de Londense bluesscene. Daar versmolt hij de akoestische plattelandsblues uit zijn jeugd met hectische en elektrische grotestadsgeluiden. Het resultaat is een dampende ketel ruige blues die regelmatig overkookt.
Nog meer dan zijn gitaarspel (akoestisch, elektrisch, national steel) is zijn stem; Siegals grote troef. Als een kameleon verandert die per nummer van kleur. Aan het eind van de cd hebben we alle varianten van de kleur 'rauw' wel gehoord. Soms hoor je Howlin' Wolf, soms Tom Waits, soms denk je echt met Jon Dee Graham van doen te hebben ('Butter-Side Up'). Op de beste momenten herinneren stem en muziek me aan de twee Elektra-cd's die de in 1993 overleden Louisiana bluesman John Campbell maakte (One Believer, Howlin' Mercy). Een nummer als 'Revelator (John The Apostle)' jaagt je zodanig de stuipen op het lijf, dat je zelfs als afvallige katholiek op zoek gaat naar de dichtstbijzijnde biechtstoel.
'Drowned My Sorrows (But They Sure Learned How To Swim)' is een ander hoogtepunt. Een nummer dat klinkt als een traditionele work-song waarin Siegal in zijn eentje de zang van een hele chain gang voor zijn rekening neemt en en passant ook nog vreselijk tekeer gaat op National steel. Acht en een halve minuut is niets te veel voor de jankende gitaarblues van 'She Got The Devil In Her/I Gotta Try You Baby'. 'Falling On Down Again' is een langzame soulblues waar Van Morrison vroeger het patent op had. Naast het gitaarwerk van Siegal en Matt Schofield is ook toetsenman Jonny Henderson prominent aanwezig. Hij lijkt regelmatig met zijn hele gewicht op de Hammond te liggen.
Alles bij elkaar is bijna zeventig minuten wat lang, en hadden we best met enkele nummers minder toegekund. Maar Ian Siegal bewijst met Meat & Potatoes dat de blues allesbehalve dood is, zoals sommigen wel eens beweren. "I'm a meat and potatoe kind of man," huilt Siegal in het titelnummer. Niks geen twee ons groente per dag voor deze meneer. Aardappels moet hij hebben, het liefst in de schil, met nog wat zand eraan en moddervette jus overheen. En vlees, grote lappen rood vlees. "I ain't no sissy, I'm a carnivore." Een bluescarnivoor wel te verstaan.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ian-siegal/meat-potatoes/9790/
Meer Ian Siegal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ian-siegal
Deel dit artikel: