Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In Duinkerke, in Noord-Frankrijk, zit blijkbaar iets vreemds in het water. Er duiken nogal wat extravagante bandjes op, die progrock, lawaai en gekte combineren en allemaal in elkaars projecten meespelen. Valentin Carette is blijkbaar de spilfiguur. Zijn band Yolk bevindt zich in de woestenij tussen Gong en Naked City. Samen met z’n vriendin Delphine Delegorgue speelt hij in Death Tube, waar ze hun obsessie met horrorsoundtracks uit de jaren ’70 botvieren. Idiot Saint Crazy is zijn conceptuele soloproject, waarmee hij de waanzinnige gitaarheld uithangt.
Het Idiot Saint Crazypersonage is een soort ondode bastaardzoon van Buckethead die pervers kwijlend op zijn gitaar kortsluitingen veroorzaakt waardoor de klank nog spannender wordt. Ook Fred Frith en Snakefinger zijn referentiepunten. Deze plaat draait voornamelijk rond effecten, vingervlugheid en vreemde geluiden, die in dienst staan van het creëren van – liefst – een akelige sfeer. Ook slimme percussieve elementen en de angstaanjagende banshee-kreten van juffrouw Delegorgue staan hem daar in bij.
Daarnaast gaat hij aan de slag met vreemde instrumenten als banjitar en mandoguitar, waaruit elektronische banjo- en mandolineklanken komen. Die combineert hij met een theremin of een stuiterend jungleritme en knarsende sax, waardoor Jim Thirlwells Steroid Maximusgeluid soms opduikt.
In andere nummers zitten lekker psychotische elementen, bijna apocalyptische metal en dreigend gestamp. De rest wordt iets te hard verzopen in Carettes getokkel, dat na verloop van tijd de spuigaten begint uit te lopen. Ah, la douce France …
http://www.kindamuzik.net/recensie/idiot-saint-crazy/dead-fluo-boy/14623/
Meer Idiot Saint Crazy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/idiot-saint-crazy
Deel dit artikel: