Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Samen met een goede vriend en zijn broer richtte J.E. Sunde tien jaar geleden The Daredevil Christopher Wright op. Een korte beschrijving geven van de klanken die het trio produceert, is niet heel gemakkelijk. Door de minimale instrumentatie ben je snel geneigd om van folk te spreken.
Die gestripte muziek van zijn vorige werkgever is rammelend, dromerig en vaak bijzonder aanstekelijk, waardoor je beter de vergelijking met een rockband als Pedro the Lion kan maken. Duidelijk is wel dat de songs hun tijd door de ongekende frisheid te zeer vooruit zijn om er een retrostempel op te drukken.
Dat J.E. Sunde een soloplaat uitbrengt, is ergens wel een verstandige beslissing. De arrangementen zijn nog kaler, zonder dat er iets van de speelsheid en het creatieve karakter verloren gaat. Daarbij komt zijn opvallende en licht snerpende stemgeluid ook veel meer naar voren. De geraffineerde melodieën in combinatie met nasale vocalen laten het beeld ontstaan van een actuele kruisbestuiving tussen Robert Wyatt en Elvis Costello.
Een slepend slaapliedje als 'Dream Baby' doet dan weer denken aan Justin Townes Earle, terwijl de blikken drums van 'Hickory Point in the Fall' een primitieve variant op Pavement tot leven roepen. Eigenlijk valt ook nu de vernieuwende stijl van J.E. Sunde nergens mee te vergelijken, dus je mag met recht spreken van een unieke singer-songwriterplaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/j-e-sunde/shapes-that-kiss-the-lips-of-gods/25594/
Meer J.E. Sunde op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/j-e-sunde
Deel dit artikel: