Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het zou zo makkelijk kunnen zijn. Een allstar-band, een paar bekende songwriters, gastoptredens van populaire rappers en bingo! De comeback van James Brown zou een feit zijn. Maar dan vergeet je één ding. James Brown is geen knuffelige legende die Halls of Fame afloopt om lifetime achievement awards te verzamelen. Ook op zijn zeventigste is James een badass mofo die z'n eigen ding doet. Op deze plaat horen we dan ook géén trots terugblikkende legende, maar als vanouds een stronteigenwijze straatvechter. Die tegelijk wil laten zien dat-'ie ook anno 2003 nog prima mee kan komen én en passant wil aantonen dat-'ie nog steeds in staat is tot rauwe soul en vette funk. En als het even kan zonder al teveel moeite. De vraag is natuurlijk: kan Brown dat ook? Het antwoord is, eerlijk gezegd: ja. Híj wel. Vraag niet hoe het kan, maar díe stem is er nog steeds. En vergis je niet: als Brown vanaf de pot roept dat het papier op is, kan de gehele jonge garde soulsterren af door de zijdeur.
Helaas haalt de instrumentale begeleiding het op deze plaat zelden bij dat stemgeluid. Brown was op z'n best met fenomenale muzikanten als de JBs achter zich. En een dunnig drumcomputertje kan die niet vervangen. Geen wonder dat het hoogtepunt van de plaat de vette funkjam 'Killing Is Out, School Is In' is, waarop Brown's oude sidekick Bobby Byrd zijn schuurpapierstem weer eens laat horen. The Next Step is geen plaat die je The Payback of Love Power Peace zal doen vergeten. Maar zo'n plaat is überhaupt nog nooit gemaakt. Heb je nog weinig Brown in je collectie, dan kan deze LP een hele tijd wachten. Maar ik hoor 'm nog steeds liever dan de complete playlist van MTV.
http://www.kindamuzik.net/recensie/james-brown/the-next-step/3438/
Meer James Brown op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-brown
Deel dit artikel: