Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nu Madlibs hoogtijdagen voorbij zijn is het de vraag wie Stones Throws volgende paradepaardje gaat worden. Bestseller Mayer Hawthorne misschien? Die krijgt zowel de meiden als de twangers mee. Maar nee, zijn retro-soul is toch net iets te conventioneel voor een boegbeeld.
De grootste kanshebber lijkt daarom muzikale flapuit James Pants te zijn. Alweer bijna twee jaar geleden debuteerde hij met het lollige, maar snel vergeten Welcome. Daarna verscheen binnen korte tijd een aantal aan elkaar gemixte zoethoudertjes met een dikke knipoog naar van alles en nog wat.
Zijn nieuwste echte album ligt in het verlengde van die enigszins slappe eerste plaat, maar deze keer laat de jonge Amerikaan zien dat hij over een goed paar ballen beschikt. Met Seven Seals bewijst Pants met dat hij net als Funkadelic, Frank Zappa, Luke Vibert en De La Soul goede muziek met humor kan combineren. Dat doet hij zonder te verzanden in groove-onderbrekende scats. Lachen geblazen dus, en dat terwijl je in de woonkamer gewoon doorgaat met je funky moves.
Muzikaal gezien is James Pants nog steeds van alle markten thuis. Wave, electro-boogie en library music zijn voor de hand liggende referenties, maar ook herinneringen aan David Axelrods orchestrale funk komen om de hoek kijken. En dat alles vervaardigt de man uit Denver met behulp van zowel samples als echte synthesizers.
Seven Seals is een creatief bommetje waarop James Pants onderbroekenlol met een frisse en open terugblik op de dansvloer van de jaren tachtig combineert. Alsof The Eyptian Lover uit zijn toekomstige graf opstond en zag dat de muzikale horizon oneindig was.
http://www.kindamuzik.net/recensie/james-pants/seven-seals/19749/
Meer James Pants op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/james-pants
Deel dit artikel: