Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op het afgelopen Rock Werchter Festival waren de broekies van Janez Detd. helemaal hoteldebotel over het feit dat ze daar mochten spelen. En al helemaal over een afgeladen volle Marquee-tent tijdens hun show. Het moet gezegd: ze speelden bevlogen, zonder enige gêne of zenuwen en schudden meebruller, na poppunkstamper schijnbaar achteloos uit de overbekende mouw. De eindsprong van de zanger, vanaf dat achterlijk hoge festivalpodium, over de security-gracht naar het publiek beneden in, versloeg Eddie Vedders Pinkpop-duik in ieder geval op het punt van ongebreideld enthousiasme en lef.
Lang en breed thuis ligt Anti-Anthems op de deurmat en kunnen we zien of Janez Detd. het live plezier ook in de woon- of beter: tienerslaapkamer kunnen reproduceren. Begrijp me niet verkeerd: het Werchter-concert was best verdienstelijk en opzwepend, maar ook gevuld met niet al te hoogdravende muziek. Uit het vaatje van: “tsja-het-is-wel-erg-simpel-en-heppie-maar-rifft-lekker-weg-pop-punk”. Meestal aanbeden door een grote schare pubermeiskes, niet zelden volgslagen hysterisch vooraan te vinden.
Stoer is de albumtitel dan ook alleen voor de zich tegen pa, ma en de rest van de niet-begrijpende gevestigde orde verzettende pubers. Muzikaal gaat Janez Detd. op dezelfde manier verder. Nergens wordt er van het pretpoppunkpad afgeweken, nooit een momentje geprobeerd origineel uit de hoek te komen. Liever stoppen deze jochies de overbekende cliché’s van de poppunk in de mixer om er pulp van te draaien. Ze hebben goed naar hun voorbeelden geluisterd en kleuren braaf binnen de lijntjes. Maar dat levert niets meer op dan een hyperactief voortsnellende riffathon vol hints naar Green Day, NoFX en de hunnen.
Niets mis mee om dit te horen op een verloren festivalnamiddag met een goudgele rakker of drie binnen handbereik. Thuis gaat de blauwdruk van kort intro, platgewalst door een muur van gitaargeweld, zonder enige verdere ontwikkeling onherroepelijk op de zenuwen werken.
Saai, zinledig, hol; Janez Detd. smaakt als een doodgeslagen pilsje van een paar uur oud. Wrang en bitter; vooral ook die plichtmatige cover en even zielige ballads tussendoor. Ja hoor, in België gaan ze en masse plat voor de groep. Ze zijn er niet uit de alternatieve hitlijsten te branden. Zo zie je maar hoe een leger bakvisjes een commercieel interessante doelgroep blijkt te zijn. Janez Detd. voorziet zijn fans van precies datgene wat ze zoeken: herrie die de ouders te ver gaat, met “uit het leven gegrepen teksten”, bovendien erg dans/springbaar en nergens te moeilijk. Dat is ook een keuze. Zullen we het daar maar bij laten dan? En verder niet teveel woorden vuil maken aan dit middle-of-the-road product? Een volgende keer misschien toch maar weer eens van een afstandje bekijken tijdens een minzame bui op een zomerse happening. Voor thuis heb ik er een mooi glimmende onderzetter bij.
http://www.kindamuzik.net/recensie/janez-detd/anti-anthems/4623/
Meer Janez Detd. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/janez-detd
Deel dit artikel: