Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jeremy Jays liedjes zijn spaarzaam gearrangeerd, maar hij is gul met de echo op zijn stem. Dit om in de beste gothic traditie extra getormenteerd te klinken. Niet dat Jeremy Jay een goth is, hoewel er heel in de verte wel wat overeenkomsten zijn met de allereerste liedjes van The Cure. Jay brengt meer een soort extreem gestripte versie van het Scott Walker popgeluid waarmee The Rascals momenteel ook scoren. Of misschien klinkt hij toch meer als Will Oldham in een kitscherige bui.
Jeremy Jay is dus muzikaal wat lastig te plaatsen. Karakterologisch is het een stuk eenvoudiger: Jay ontpopt zich op zijn debuut A Place Where We Could Go als een schaamteloze romanticus. En dan ook écht schaamteloos; hoeveel artiesten durven zonder ook maar een spoortje ironie teksten te zingen als "We'll meet super late and we'll go for a walk / Dream kisses, danger, romance" ('While the City Sleeps') en "He strums serenades as he leans against that tree over there / Look! A summer waltz enchants the air" ('Someone Cares')? Door de spaarzame instrumentatie en de goed gearticuleerde statige wijze van voordragen is er dan ook nog eens geen ontkomen aan deze hoogromantiek.
Toch werkt het. Je wordt echt meegenomen in de sfeer van flessen wijn bij kaarslicht en lange wandelingen door een uitgestorven stad op een zwoele zomeravond. Dat kan alleen maar omdat Jay overtuigt als een naïeve romanticus aan wie geen enkel spoortje cynisme kleeft. Wat dat betreft ontpopt hij zich als de introverte tegenhanger van Andrew W.K., een andere artiest bij wie het altijd in het midden blijft hangen of hij echt een beetje een zonderling is of er alleen één speelt. Intrigerend.
http://www.kindamuzik.net/recensie/jeremy-jay/a-place-where-we-could-go/17445/
Meer Jeremy Jay op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jeremy-jay
Deel dit artikel: