Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
John Legend laat zich graag fotograferen achter zijn vleugel. Dat deed de Amerikaan toen hij onlangs in de Wisseloord Studio’s was voor een promotiebezoek. Dat doet hij ook op de hoes van zijn tweede album, Once Again. Hij plaatst zichzelf daarmee – ongetwijfeld bewust – in de traditie van zangers als Bill Withers en Donny Hathaway. Eén van de andere hoesfoto’s doet opvallend sterk denken aan Marvin Gaye’s What’s Going On, waarmee nog maar een oude soulheld genoemd is. Mocht het nog niet duidelijk zijn: John Legend is liever soulzanger dan R&B-ster.
Twee jaar geleden was hij daar ineens. Aan de hand van producer Kanye West – de man van het moment – positioneerde hij zichzelf ergens in het midden tussen die twee substijlen. Binnen de kortste keren wist hij zowel liefhebbers van authentieke soul als die van de neovariant voor zich te winnen. Op zijn tweede album Once Again neemt hij zijn luisteraar meer mee naar de traditionele kant, waar piano, sobere akoestische gitaren en subtiele strijkers de boventoon voeren in plaats van drumcomputers en synthesizers.
De gekozen weg past Legend goed. Hij is niet het type zanger dat het van opsmuk en overdreven stemacrobatiek moet hebben. Legend heeft een kraakheldere stem, een geweldig talent voor gouden melodieën en een stel topproducers om zich heen (naast Kanye West leveren o.a. Will.I.Am, Craig Street en Raphael Saadiq bijdragen), die hem precies langs alle gevaarlijke kliffen loodsen. Once Again kent dan ook wederom een aantal 24-karaatsballades.
Dat is natuurlijk meer dan genoeg om de romantisch ingestelde harten opnieuw voor zich te winnen, maar een paar kanttekeningen zijn wel op hun plaats. Get Lifted liet in zekere zin nog een nieuw geluid horen, Once Again doet dat niet, en de scherpe randjes zijn overal vakkundig afgeveild. Veel van zijn nummers zijn bovendien sterk afhankelijk van hun refrein (single ‘Save Room’, ‘Where Did My Baby Go’ en ‘P.D.A.’), wat de houdbaarheid wel eens zou kunnen beperken. De teksten scheren meer dan eens gevaarlijk dicht langs het grens van de zoetsappigheid, al is dat in het genre geen uitzondering. Die kanttekeningen doen Once Again absoluut niet de das om. Want eerlijk is eerlijk: u en ik zouden misschien subtielere openingszinnen gebruiken dan John Legend, dat die van hem werken staat buiten kijf.
http://www.kindamuzik.net/recensie/john-legend/once-again/14223/
Meer John Legend op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-legend
Deel dit artikel: