Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hij is de enige buitenlander op het Duitse platenlabel Dial, John Roberts. Na een paar prima singles krijgt hij van labelbaas Carsten Jost het groene licht voor een album. Met Glass Heights maakt de Amerikaan het nog waar ook. En dan te bedenken dat Roberts pas een paar jaar bezig is. Opgeleid als grafisch ontwerper reisde hij de ene na de andere Amerikaanse stad af om zich pas drie jaar terug te concentreren op muziek. Hij groeide op in Cleveland, volgde zijn grafische opleiding in Chicago en vertrok daarna naar New York. Tegenwoordig woont Roberts zoals zoveel technoproducers in Berlijn, waar hij onderdak vond in de Panoramabar en bij de Dial-crew.
John Roberts is met z'n 26 jaar nog een jonkie. Hij maakt elegante, melodiegedreven house die z'n wortels in zowel het Chicago van Trax als het Londen van The Black Dog heeft. Zo had een nummer als 'Dedicated' niet misstaan op Bytes van het Britse drietal. Maar de Amerikaanse Duitser speelt met vele stijlen en ontloopt tegelijkertijd de valkuil der trends. "Daar was ik als de dood voor", zei hij eerder dit jaar in een interview. "Daarom luister ik vrijwel geen nieuwe platen. Ik raak er van in de war."
Wat betreft instrumenten is Roberts vrij orthodox. Al jaren zweert hij bij een oude Amiga en een relatief onbekend tracker-softwareprogramma. Daarop sampelt hij zich helemaal de tandjes. Oude synthesizers, baslijnen op gevonden platen, akoestische instrumenten, alles wat later bruikbaar zou kunnen zijn. Zo klinkt er op het titelnummer een vertraagde viool (bespeeld door Roberts zelf) terwijl er een drumbeat meetikt waar dan weer een verlegen piano omheen draait. Het is soepele deephouse die het goed in de huiskamer doet maar ook een club aan het begin van de avond in beweging kan zetten. De productie van Glass Heights is aards, warm en ingetogen, veel minder digitaal dan bijvoorbeeld het laatste Pawel-album op Dial.
Regelmatig neemt Roberts gas terug. Hij wilde per se geen album maken "dat de som zou zijn van drie ep's", zoals zoveel dansalbums. Veel tijd ging zitten in opbouw en flow. Zoveel zelfs dat het een obsessie werd. Maar de investering betaalt zich terug. Glass Heights is een van de betere house-debuutalbums van 2010.
http://www.kindamuzik.net/recensie/john-roberts/glass-eights/20893/
Meer John Roberts op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/john-roberts
Deel dit artikel: