Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Johnny Hickman kennen we als gitarist van de rockband Cracker. Dat Hickman op zijn eerste soloplaat kiest voor americana verrast ons niet. Vooral de laatste platen van Cracker gingen steeds meer de kant op van bluegrass en andere traditionele muziek uit de bodemloze Amerikaanse cultuurschat.
De pakkende en lichtjes nieuwsgierig makende opener ‘The Great Decline’ geeft Hickman de gelegenheid om in de nauwe huid van Steve Earle te kruipen. Toch is Hickman geen overtuigende singer-songwriter met een politiek doel voor ogen. Hij mist daarvoor zeggingskracht en blijft teveel op de achtergrond als een vriendelijke jongeman. Zijn doodgewone maar niet onaardige zangstem houdt het midden tussen Jackson Browne en een keurige Beck.
Hickmans solo-uitstapje onder de California sun moet het vooral hebben van enkele bijzondere bijdragen van bevriende muzikanten die toevallig in de buurt van Teddy Morgans studio in Tucson, Arizona waren. Zo komen we de naam van Joey Burns (Giant Sand, Calexico) in de bijna eindeloze credits tegen, maar ook Unkown Child in Street en The Pioneertown Na-Na Choir. En dan is er ook de altijd degelijke productie van de veelzijdige Teddy Morgan, die met zijn werk het niveau van de meeste nummers omhoog tilt.
Palmhenge is alles behalve een vervelende cd. Hickman laat horen dat hij van vele markten thuis is, maar ondanks de variatie blijven de songs steken in goede bedoelingen en weinig interessante songteksten. Hickman leunt nét iets teveel op de sferische begeleiding van zijn vriendenkring.
Johnny Hickman treedt op als support voor The Hackensaw Boys (9 november in Tivoli, Utrecht (NL), 10 november in Ancienne, Brussel (B) en 11 november in Paradiso (NL).
http://www.kindamuzik.net/recensie/johnny-hickman/palmhenge/11018/
Meer Johnny Hickman op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/johnny-hickman
Deel dit artikel: