Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een paar jaar geleden leden veel Nederlandse bands aan het funkrocksyndroom. Bij besmette bands moest de bassist altijd even slappen en de zanger deed vaak heldhaftige pogingen tot rappen. Inmiddels ligt die tijd gelukkig achter ons, maar jammer genoeg is het minstens even vervelende postrocksyndroom ervoor in de plaats gekomen.
Gitaristen van bands die hiermee besmet zijn, jengelen graag een paar minuten lang een beetje lusteloos op hun gitaar. Dat moet dan sfeervol zijn, maar vrijwel altijd is het gewoon saai. Dat wordt dan nog versterkt door het feit dat de zang bij met deze ziekte besmette bands op zijn minst lusteloos en vlak, maar liever nog vals moet zijn. Steekwoorden voor de rechtvaardiging hiervan zijn ‘authenticiteit’ en ‘introspectie’.
Het feit dat de vier nummers tellende EP Amplify meer dan een half uur duurt, geeft al aan dat het Leidse Joyfalds een zwaar geval van postrocksyndroom heeft. En inderdaad is het enige dat in slaap vallen tijdens het eindeloze geneuzel voorkomt het af en toe opkomende kattengejank. Alleen ‘Twofold’ heeft nog enige pit en duurt ‘maar’ viereneenhalve minuut. Dat is even lang als het intro van ‘Mind Abuser’.
Misbruikt is dan ook hoe je je voelt na het afluisteren van Amplify. Geef me mijn tijd terug!
http://www.kindamuzik.net/recensie/joyfalds/amplify/7849/
Meer Joyfalds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/joyfalds
Deel dit artikel: