Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kunstenaar David Letellier laat van zich horen onder de naam Kangding Ray en hij doet van zich spreken via Stroboscopic Artefacts en Raster-Noton. Het heeft er veel van weg dat het laatste label aan tactische verdeel-en-heerspolitiek doet. Immers: de zeer minimalistische en abstracte elektronica van Ryoji Ikeda of Mark Fell moet ergens van bekostigd worden. Daar zorgen meer op de dansvloer gerichte acts als Aoki Takamasa en Kangding Ray wel voor.
Letellier is een graag geziene en veelgevraagde act in het danscircuit. Zijn minimal techno is dan ook uiterst doeltreffend en behapbaar. Via vier curves bouwt hij op Solens Arc bijna filmische en tegelijk nogal voorspelbare en zelfs lichtelijk bombastische spanning op, om die vervolgens weer los te laten. Het is de frontale botsing tussen gruizige golven en filigraandetails in de aanzwellende lijnen vol textuur enerzijds en de bot bonkende industriële machinerie in de clubtracks aan de overkant die voor een gevoel van onevenwichtige architectuur zorgt.
Het fundament van Solens Arc is stevig, het sounddesign is fenomenaal en van de gekende en gevierde Raster-Noton-klasse. Toch voelt de plaat als een kaartenhuis dat maar ternauwernood overeind blijft in het geweld van de ploffende bassen. Het album wordt ook verscheurd tussen een al te nadrukkelijke nostalgische hang naar vervlogen Autechre-achtige IDM-sferen en uitgebeend, machinaal futurisme. Je valt je geen buil aan een liveperformance van Kangding Ray, maar Solens Arc is toch een beetje als Nine Inch Nails, waar Letellier fan van is: je vult er zalen mee, de kassa rinkelt, maar de oorlog win je er niet meer mee.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kangding-ray/solens-arc/24767/
Meer Kangding Ray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kangding-ray
Deel dit artikel: