Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Probeer de volgende zin zonder lachen uit te spreken: met een grote bek kun je een eind komen, maar bij Kasabian draait het alleen om de muziek. Lukt niet he? Het gezelschap is behoorlijk spraakzaam op zijn tijd. De heren schelden op andere bands en maken collega’s als The Strokes, Test Icicles, Pete Doherty, The Rolling Stones, Justin Timberlake, Girls Aloud en Tom Chaplin (Keane) belachelijk. Dat wordt uiteraard breed uitgemeten in de Britse media en je kan Kasabian beschuldigen van het vergaren van populariteit over de ruggen van anderen.
Nu denk je waarschijnlijk: erg flauw, om zoiets te beweren. Stel nu dat er toch een kern van waarheid in zit. Intelligentie kun je de band dan niet ontzeggen, want aan aandacht heeft Kasabian geen gebrek. Toch zou het zonde zijn, want op de muzikale kwaliteiten van het titelloze debuut uit 2004 is niets aan te merken. Het is een onderuitgezakte soundtrack bij een gedreven en avontuurlijke drugstrip, met The Stone Roses, Primal Scream en Happy Mondays als grootste invloeden.
Empire is het logische vervolg: een verzameling kolossale en opgeblazen rockers die de strijd aangaan met de dansvloer. Strijdbaar klinkt de band zeker. De loomheid is op nummers als ‘Empire’ en ‘Shoot the Runner’ zelfs naar de achtergrond verdreven; Kasabian omarmt hier de stampende glamrock van T. Rex, de bombast van Muse en de ongenuanceerdheid van beatsmakers als de Chemical Brothers.
Die ongenuanceerdheid klinkt op het hele album door. De grote lijnen zijn belangrijk: het ritme, de beat, de baslijn, de sfeer, het volledige plaatje. Pas op de ballad ‘British Legion’ probeert de band subtiel over te komen, maar dan nog worden uiteindelijk alle registers opengetrokken om te voorkomen dat de aandacht wegebt. Kasabian probeert groter dan grootst te klinken, episch bijna, en blijft daardoor altijd eendimensionaal en onpersoonlijk.
Is dat een probleem? Het is maar hoe je het bekijkt. Een keer lomp om je heen slaan wil wel eens opluchten. Ook hier mist het zijn uitwerking niet. Bij Empire blijft uiteindelijk toch de twijfel overheersen, alsof je door het ontbreken van details en finesse zonder duidelijke indruk achterblijft. Het tweede album van Kasabian is precies als de band zelf: het vraagt brutaal om aandacht en ruimte. Suggestie: geef ze een voetbalstadion, daar is die grote bek een stuk minder goed te horen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kasabian/empire-1782/13766/
Meer Kasabian op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kasabian
Deel dit artikel: