Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een oorspronkelijk genie of theatrale trut? De geleerden zullen het wel nooit eens worden over Kate Bush, maar gesteld mag worden dat Aerial, 's vrouws eerste plaat na twaalf jaar absentie, een bijzonder moment in de popgeschiedenis is. Niet in de laatste plaats omdat Aerial zo'n schaamteloos onhip (ooh!) en hopeloos ouderwets dubbelalbum (gasp!) is geworden, maar ook omdat nu eenmaal niemand klinkt als Kate Bush en nieuw werk op de eeuwige lange baan leek te zijn geschoven. Britse media berichtten steeds kleurrijker over Bush als de extreem mediaschuwe dorpsgek van de popmuziek; zij legde de verzinsels wijselijk naast zich neer om zich te wijden aan de opvoeding van haar zoon.
Daarnaast werkte Bush jaren aan Aerial en bombardeerde ze het resultaat prompt tot haar zwaarste bevalling op muziekgebied. Welnu, het is te horen. Aerial barst van pretenties, betekenissen en metaforen, maar in de eerste plaat vooral van minuten: een dikke tachtig. Even slikken? Ach, ook na een afwezigheid van twaalf jaar zijn alle tachtig minuten gelukkig weer onmiskenbaar Kate Bush. En we zullen het maar vast verklappen: een tweede 'Babooshka', 'Running up That Hill' of 'Cloudbusting' is niet te vinden. Of het moet 'King of the Mountain' zijn, dat met zijn wiegende ritme, dramatische zang, climactische refrein en spookachtige windgehuil nog het meest doet denken aan de Bush van weleer.
Tijd en moederschap hebben ook Kate Bush veranderd en maken van Aerial de meest ingetogen plaat van haar carrière. Dat betekent niet dat ze haar typerende eigenzinnigheid, en unieke stemgeluid, meteen mee heeft ingeleverd. Zo bezingt ze in 'Pi' immers weer op schaamteloos romantische wijze de 112 decimalen van het gelijknamige wiskundige getal zonder compleet belachelijk te klinken. Bovendien bezingt ze in eenvoudige bewoordingen ("You bring me so much joy / and then you bring me more joy") de liefde voor haar zoon in een wonderschone middeleeuwse omlijsting in 'Bertie'. Hoogtepunt van A Sea of Honey (cd 1) is echter het spaarzame en weemoedige 'Mrs. Bartolozzi', waarin Bush een simpel wasje draaien omtovert tot een magisch relaas over verlangen en gemis.
Wanneer 'A Coral Room', een al even spaarzame piano-ode aan Bush' overleden moeder, cd 1 afsluit mag de comeback al geslaagd genoemd worden, maar ze bewaart het beste tot het laatste. Cd 2, A Sky of Honey, gaat de concurrentie aan met de songsuite op Bush' meesterwerk Hounds of Love en behandelt het verloop van 24 uur van zonsopgang tot zonsondergang en weer terug. En nee, in die 24 uur gebeurt er verder niets. Als het dan ook nog allemaal erg mellow blijkt te zijn, met veel bongo's, zacht beroerde piano's en véél vogelzang, zal de toevallige luisteraar snel afhaken.
Veel anderen zullen in 'Sunset' één van de meest euforische lofzangen op een zonsondergang ooit horen, vooral wanneer het geheel na vier minuten verandert in een grootse, extatische flamenco. De zachte drone van 'Prologue' klinkt als Talk Talk in de late periode, minimalistisch en neigend naar klassiek, en met het titelnummer klapt Kate er alsnog op met een manische lachbui over een stampende discobeat met bombastische powerchords. Wie daarna nog aan de eigenzinnigheid en originaliteit van Bush mocht twijfelen, mag nog eens naar het intermezzo dat 'Aerial Tal' heet luisteren en zeggen wie er beter een zingende merel kan nabootsen dan Kate Bush. Blij dat ze terug is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kate-bush/aerial/11246/
Meer Kate Bush op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kate-bush
Deel dit artikel: