Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is alweer meer dan vijf jaar geleden dat het bloedmooie compilatiealbum Loving Takes This Course: A Tribute to the Songs of Kath Bloom, met coversongs van onder meer Devendra Banhart, Mark Kozelek, Meg Baird en Bill Callahan, verscheen. Sindsdien is er eigenlijk weinig veranderd aan de status van Kath Bloom als obscure folkzangeres. Ergens is het maar het goed ook, want Bloom is veel te verlegen en bescheiden om in de spotlights te gaan staan. Daarbij stelt ze zich vaak zo ontzettend kwetsbaar op in de persoonlijke en ontwapenende liedjes, dat het voor groot publiek al snel niet heel erg comfortabel wordt.
Op dit nieuwe studioalbum laat Bloom ook weer onmiddellijk haar gevoel spreken. Ze zingt met heel haar hart. De stem kraakt als een oud huis. Daarbij zwiert het gitaarspel van links naar rechts als halmen in de wind. Zelfs al zijn de rudimentaire liedjes zo enorm kaalgeplukt, het lukt Bloom wonderwel om zo veel emotie, muzikale variatie en verrassingen er in te stoppen. Dat de zang soms een beetje vals is of een song aan het einde volledig ontspoort, is helemaal niet erg. Integendeel, Pass Through Here is een bijzonder intrigerend en volwassen album, dat blijft smeken om telkens weer naar terug te keren.
Dit is zulke gevoelige en geraffineerde muziek, die van zo ontzettend diep komt, dat je je als luisteraar bijna geneert om deel uit te maken van deze openbare intimiteit. Soms lijkt Bloom wat meer het experiment op te zoeken, maar uiteindelijk keert de zangeres altijd weer terug bij de ontroering. Een intens droevige song als 'I'm Giving It Some Thought' bestaat uit niets meer dan menselijke emotie. Dat Bloom zo ontzettend dichtbij komt, maakt haar misschien ook een beetje gevaarlijk voor de meeste mensen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/kath-bloom/pass-through-here/25792/
Meer Kath Bloom op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kath-bloom
Deel dit artikel: